نقش خودکنترلی در فرآیند یادگیری اموزش و پرورش

خودکنترلی به عنوان یکی از مهارت های بنیادی روان شناختی در فرآیندهای یادگیری، اجتماعی و شخصی افراد نقش اساسی دارد. این مهارت به افراد این امکان را می دهد تا بتوانند بر افکار، احساسات و رفتارهای خود نظارت کرده و آن ها را در راستای اهداف بلندمدت خود تنظیم کنند. خودکنترلی به ویژه در دوران کودکی و نوجوانی، که دوره حساس و مهمی از رشد فردی است، از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. در این دوران، شکل گیری رفتارهای خودکار و واکنش های آنی تاثیرات عمیقی بر رفتارها و عملکرد تحصیلی افراد دارد .پژوهش های متعددی بر تاثیر خودکنترلی بر موفقیت تحصیلی، بهبود مهارت های اجتماعی و افزایش سلامت روان تاکید کرده اند. بسیاری از مطالعات به ویژه به رابطه خودکنترلی و عملکرد تحصیلی اشاره کرده و آن را به عنوان یک عامل پیش بینی کننده موفقیت تحصیلی بیشتر از هوش و استعداد معرفی کرده اند. در این راستا، عواملی مانند حمایت اجتماعی از سوی معلمان و خانواده ها، تمرین های خودکنترلی و محیط های آموزشی حمایتی نقش مهمی در تقویت این مهارت دارند. توجه به آموزش مهارت های خودکنترلی و ایجاد محیط های حمایتی در مدارس به عنوان یک استراتژی موثر در ارتقاء سلامت روانی و موفقیت تحصیلی دانش آموزان ضروری است. این تحقیق بر لزوم گنجاندن برنامه های آموزشی برای تقویت خودکنترلی در دوره های مختلف تحصیلی تاکید دارد و راهکارهایی را برای ایجاد این تغییرات در مدارس پیشنهاد می دهد.

کلیدواژه ها:

خودکنترلی ، موفقیت تحصیلی ، خودتنظیمی ، سلامت روان