تعلیم و تربیت مبتنی بر محبت در متون دینی و کاربرد آن در آموزش عصر امروزی

تعلیم و تربیت مبتنی بر محبت از دیدگاه متون دینی یکی از اصول اساسی در پرورش شخصیت و رشد اخلاقی انسان ها است. آموزه های دینی، به ویژه در اسلام، بر نقش محبت به عنوان یک روش بنیادین در تربیت تاکید دارند. این پژوهش با روش مروری و هدف کاربردی، به بررسی مبانی تعلیم و تربیت مبتنی بر محبت در متون دینی پرداخته و کاربرد آن را در آموزش امروز تحلیل می کند. در متون دینی، محبت نه تنها به عنوان یک فضیلت اخلاقی بلکه به عنوان یک ابزار تربیتی مطرح شده است. قرآن کریم، سنت پیامبر (ص)، و سیره اهل بیت (ع) بر لزوم به کارگیری محبت در روابط آموزشی و تربیتی تاکید دارند. مفاهیمی همچون رحمت، شفقت، احترام به کرامت انسانی، و ایجاد انگیزه در یادگیرندگان، از جمله اصولی هستند که در متون دینی بر آن ها تاکید شده است. همچنین، محبت به عنوان یک عامل موثر در شکل گیری هویت فردی، افزایش اعتماد به نفس، و تقویت یادگیری موثر شناخته می شود. در آموزش امروز، روش های تربیتی مبتنی بر محبت می توانند در ایجاد محیط های یادگیری مطلوب، کاهش استرس آموزشی، افزایش انگیزه دانش آموزان و تقویت تعاملات مثبت موثر باشند. یافته های این پژوهش نشان می دهد که استفاده از شیوه های محبت محور، نظیر تشویق، تقویت مثبت، برقراری ارتباط صمیمانه و پرهیز از روش های سخت گیرانه، تاثیر بسزایی در بهبود کیفیت یادگیری دارد. به کارگیری این رویکرد در نظام های آموزشی می تواند به ارتقای کیفیت تعلیم و تربیت و پرورش نسلی مسئول، خلاق و متعهد بینجامد.

کلیدواژه ها:

تعلیم و تربیت ، محبت ، متون دینی ، آموزش ، تربیت اسلامی ، روش های تربیتی