ارزیابی اثر عدم قطعیت در نیمه گیرداری اتصالات سازههای ساحلی بر اساس بروزرسانی مدل المان محدود با استفاده از الگوریتم اجتماع ذرات

ارزیابی مشخصات و تغییر در خصوصیات مکانیکی سازههای مهندسی ، مستلزم ردگیری دقیق رفتار دینامیکی این سازهها به منظور شناخت و جلوگیری از آسیب های سازه ای احتمالی در طول عمر بهرهبرداری آنها می باشد. این مهم در ارتباط با قابهای فضایی مورد استفاده در ساخت سازههای ساحلی نظیر اسکله های باز، به علت قرارگیری در شرایط بارگذاری خاص محیط دریایی ، از پیچیدگی و عدم قطعیت بیشتری برخوردار است . از جمله عوامل عدمقطعیت در شناخت عملکرد دینامیکی اسکله ها، مربوط به میزان نیمه گیرداری اتصالات عرشه به پایه ها می باشد که با توجه به تمرکز عمده جرم در عرشه تاثیر به سزایی در پاسخ های سازه دارد. بنابراین ، مطالعه روشهای جدید کارآمد در شناسایی و ارزیابی دقیق این پارامتر عدمقطعیت ، جهت ارتقاء روشهای بروزرسانی مدلهای عددی، از اهمیت بالائی برخوردار است . در پژوهش حاضر رفتار مکانیکی مدل یک اسکله ساحلی به صورت عددی و آزمایشگاهی مورد مطالعه قرار گرفت . آزمایش های مربوط به تحلیل مودال تجربی جهت استخراج پاسخ های سازه صورت پذیرفت . همزمان، مدل عددی سازه در انسیس و متلب تهیه و براساس آن تحلیل مودال عددی انجام گرفت . سپس بر اساس حل مسئله بهینه سازی توسط الگوریتم اجتماع ذرات (PSO) نسبت به بروزرسانی مدل اجزای محدود سازه، با تعیین درصدهای گیرداری اتصالات اقدام گردید. نتایج حاصله مبین صحت فرض عدم گیرداری کامل اتصالات عرشه به پایه ها بود. همچنین بر اساس حل مسئله توسط الگوریتم اجتماع ذرات مدل بروزرسانی شده انطباقپذیری خیلی بهتری با مدل آزمایشگاهی داشت .

کلیدواژه ها:

تحلیل مودال ، اسکله باز ، الگوریتم اجتماع ذرات ، اتصالات نیمه گیردار ، بروزرسانی مدل المان محدود.