نقش شهرهای حساس به آب رویکردی نوین به سوی توسعه شهری پایدار

بیشتر شهرهای ایران در مناطق جغرافیایی با محدودیت شدید منابع آبی واقع شده اند. توسعه شهرها به دلایل گوناگون، سبب افزایش تقاضای آبی شده و نیاز به تامین آب شهرها روز به روز بیشتر میشود. تا کنون این افزایش تقاضا به دلیل تمرکز بر رویکرد تامین آب، بیشتر از طریق راهکارهایی نظیر انتقال آب از منابع فراحوضه ای و برداشتهای بیش از حد از آبخوانها پاسخ داده شده است؛ که منجر به تخریب منابع آبی و کاهش ظرفیت تامین شده است. نقش بسزای منابع آب در شکل گیری و ادامه حیات شهرها، نقشی انکارناپذیر است، از آغاز یکجانشینی بشر، آب اصلی ترین عامل ایجاد مراکز جمعیتی بوده است. هسته اولیه کمون های بشری در کنار منابع آب شکل گرفته است، به گونه ای که این هسته ها ابتدا در کنار سواحل دریاها، رودخانه ها و چشمه ها شکل گرفته اند و این روند تا امروز ادامه داشته. امروزه با بروز مشکلات زیست محیطی و بحران های طبیعی بار دیگر موضوع آب و نسبت آن با حیات بشر و سکونتگاه های بشری مورد کنکاش قرار گرفته شده است. به نظر می رسد مسئله اساسی این است که بشر معاصر، بدون توجه به حکمت و فلسفه جهان شناسی و غفلت از تجارب زیسته خویش، با تکیه بر تکنولوژی و عقل حسابگر و تجارت پیشه، قصد حل همه معضلات از جمله معضلات زیست محیطی و بحران آب را دارد، اما انسان معاصر باید دریابد که بحران آب نه فقط یک بحران زیست محیطی، بلکه فراتر از آن، بحران اخلاقی و بحرانی معنویست. لذا رابطه شهر و منابع آبی، بیش از آنکه درصدد رفع نیازها باشد، درصدد حل مسائل برآمده از تاثیرات منفی شهرنشینی بر منابع آب و چرخه های آبی می باشد. در شهرهای امروز ارتباط شهر و منابع آبی، ورای تامین نیازهای اولیه ساکنان آن است

کلیدواژه ها:

شهر حساس به آب ، توسعه شهری ، رویکرد نوین