وسعت معنایی و مصداقی حجت الهی بودن؛ بررسی موردی حضرت ابوطالب

از قواعد خاص دین اسلام، باورمندی به حجت الهی است که بر بنیاد آن، حضور پیامبران و امامان الهی در حیات این­جهانی انسان ضرورت می­یابد. نوشتار حاضر کوشیده است دامنه معنایی حجج الهی را فراتر از انبیا و امامان الهی بجوید؛ چراکه صرف وجود فرستادگان الهی و جانشینانشان، تامین­کننده وسعت قاعده «ولکل قوم هاد»[۱]نیست. پس می­باید افرادی غیر از نام بردگان، در حیطه معنایی«حجت الهی» بگنجند و خلائی که از آن با عنوان «دوران فترت» یاد می­شود، پر کنند. جز این باشد، قاعده «ولکل قوم هاد» هرگز به بار نخواهد نشست. در این میان، حضرت ابوطالب برخوردار از ویژگی­هایی است که با حقیقت حجت الهی کاملا مطابقت دارد.ادله­ای که در دو دسته جلی و خفی یا مطابقی و التزامی جای می­گیرند، غایت وجودی این نوع از حجت­های الهی را اثبات می کنند. آنچه از پژوهش حاضر به دست آمده است، اثبات حجت الهی بودن حضرت ابوطالب است تا این دو مسئولیت تاریخی را به انجام برساند:۱. حفظ حجت­ها و بینات الهی پیش از ظهور پیامبرصلی الله علیه وآله؛۲. زمینه سازی­های لازم برای ظهور پیامبرصلی الله علیه وآله.   [۱]. رعد: ۷.

کلیدواژه ها:

حجت الهی ، حضرت ابوطالب ، ادله جلی ، ادله خفی