اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر یادگیری خودراهبر و فرسودگی تحصیلی دانش آموزان معلول جسمی- حرکتی

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر یادگیری خودراهبر و فرسودگی تحصیلی دانش آموزان معلول بود. روش پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش نیمه آزمایشی به شیوه پیش آزمون- پس آزمون بود.جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دختر معلول جسمی- حرکتی در دوره ی دوم متوسطه در شهر اصفهان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بود. روش نمونه گیری به صورت دردسترس می باشد. بدین ترتیب تعداد ۳۰ نفر از معلولین جسمی- حرکتی انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام ۱۵ نفر) گمارش شدند. اطلاعات از طریق ابزارهای فرسودگی تحصیلی برسو و همکاران (۱۹۹۷) و یادگیری خودراهبر فیشر و همکاران (۲۰۰۱) جمع آوری شد. پس از اجرای پرسشنامه ها گروه آزمایش در شش جلسه شصت دقیقه ای هفته ای یکبار تحت آموزش مهارت های زندگی فتی و موتابی (۲۰۰۶) قرار گرفتند. برای آزمون فرضیه ها از روش تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که مهارت های زندگی بر افزایش یادگیری خودراهبر(۰۰۰/۰P< ۳۰۶.۱۶۰ =F) و کاهش فرسودگی تحصیلی (۰۰۰/۰P< ۱۳۴.۰۲۱ =F) معلولین جسمی- حرکتی اثربخش بوده است. بنابراین استفاده از روش آموزش مهارت های زندگی یکی از مناسب ترین روش های افزایش یادگیری خودراهبر و کاهش فرسودگی تحصیلی معلولین جسمی حرکتی می باشد که به مراکز بهزیستی و دست اندرکارآن آموزشی پیشنهاد می گردد که از این روش آموزشی بیشتر استفاده نمایند.

کلیدواژه ها:

اثربخشی آموزش مهارت های زندگی ، یادگیری خودراهبر ، فرسودگی تحصیلی ، دانش آموزان معلول جسمی- حرکتی