نقش قرارگاه رفتاری در انعطافپذیری مسکن ایرانی نمونه موردی مجموعه آپارتمانهای غزال شیراز، ایران

باگسترش شهرها و با افزایش جمعیت و روی آوردن به آپارتماننشینی، تمرکز جمعیت در ساختمانهای بلندمرتبه افزایش یافته و بالطبع نیازهای افراد نیز متنوع گردیده است. یکی از راهکارهای پاسخگویی به این نیازها انعطافپذری درمعماری است. از این رو در این پژوهش در ابتدا به معرفی انواع گونه های انعطاف پذیری و بررسی تاثیر و چگونگی کاربرد آن درفضاهای جمعی مجتمع های مسکونی پرداخته میشود. در ادامه جهت بررسی انعطاف پذیری در یک نمونه موردی قرارگاه های رفتاری مجتمعهای مسکونی غزال شیراز، مورد بررسی قرار خواهند گرفت. در راستای رسیدن به هدف فوق از روش تحقیق تحلیلی-توصیفی بهره گرفته شده است و در بخش جمع آوری اطلاعات از بررسی غیرمداخله گرانه در نمونه های عینی، به همراه استفاده از ابزارهایی شامل جدولهای شناسایی کاربران استفاده شده است؟ نتایج بدست آمده از طریق مشاهده و مقایسه و بررسی عینی موضوع نشان میدهد که دو ساختمان شماره ی دو و سه از مجموعه ساختمانی غزال شیراز با توجه به دارا بودن بسیاری از مولفه های انعطاف پذیری نسبت به ساختمانهای شماره ی چهار و سپس شمارهی یک موفقتر میباشند. در انتها باتوجه به نتایج بدست آمده راهکارهایی در جهت بهبود انعطاف پذیری در مجموعه های مسکونی ارائه میگردد.

کلیدواژه ها:

قرارگاه رفتاری ، انعطافپذیری ، مسکن ایرانی ، مجتمعهای مسکونی ، شیراز