دیدگاه نوروسایکوتراپی بر شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و مغز بزرگسالان مبتلا به ADHD

اختلال کم توجهی/بیش فعالی (ADHD) یک اختلال روانی جدی شناخته شده است که اغلب تا بزرگسالی ادامه می یابد. علائم و اختلالات مرتبط با ADHD اغلب باعث رنجش روانی قابل توجهی در افراد مبتلا می شود. ADHD با فعالیت عصبی غیرطبیعی در مدارهای عصبی مختلف مانند مدارهای دورسوفروتوسترایتال، اوربیتوفرونتوسترایتال و فرونتوسربلار مرتبط بوده است. درمان روان پزشکی با هیدروکلراید متیل فنیدیت به عنوان درمان خط اول برای ADHD توصیه می شود. فرض بر این است که دارو با بهبود عملکرد نواحی مغز که در این بیماری تحت تاثیر قرار می گیرند، علائم ADHD را بهبود می بخشد. با این حال، عوارض جانبی، موارد منع مصرف یا عدم پاسخگویی می تواند اثربخشی درمان روان پزشکی برای ADHD را محدود کند. بنابراین، توسعه مداخلات غیر دارویی که مکانیسم های عصبی مرتبط با این بیماری را همانند درمان دارویی هدف قرار می دهند، ضروری است. ما معتقدیم که مراقبه ذهن آگاهی به عنوان یک مداخله نوروسایکوتراپی می تواند به بیماران مبتلا به ADHD در تنظیم عملکرد مغز مختل شده و در نتیجه کاهش علائم ADHD کمک کند. در این مقاله، ما مکانیسم های چنین مراقبه ذهن آگاهی را برجسته می کنیم و بنابراین، منطقی برای تحقیقات و توسعه درمان بیشتر از دیدگاه نوروسایکوتراپی ارائه می دهیم. ما نتیجه می گیریم که مراقبه ذهن آگاهی به عنوان یک مداخله نوروسایکوتراپی در درمان، یک رویکرد درمانی امیدوارکننده در ADHD است.

کلیدواژه ها:

اختلال کم توجهی/بیش فعالی ، بزرگسال ، نوروسایکوتراپی ، درمان غیر روان پزشکی