بررسی تاثیرات بازی بر رشد شخصیت اجتماعی دانش آموزان دوره ابتدایی

بازی آموزشی خوب، تفکر و برنامه ریزی را در دانش آموزان تشویق می کند. براساس نظریات پیاژه و ویگوتسکی ، بازی اصلی ترین عامل رشد شناختی کودک ویکی از روشهای فکری قابل دسترس برای خردسالان است . کودکان در قالب بازی با درک واقعیت ها و کنترل مهارتهای شخصی به تعادل دست می یابند .ایجاد موقعیتهای یادگیری تعاملی ، روشهای مطلوب آموزش و پرورش به شمار می آید. پژوهشگران و دانشمندان در حوزه آموزش و پرورش، ارزشهای والای تعاملی بودن محیطهای آموزشی را پیوسته مطرح و بر آن تاکید کرده اند. این محیطها شامل موقعیتهایی هستند که در آنها دانش آموزان به جای اینکه گیرندگان غیرفعال اطلاعات از منابع آموزشی باشند، خود به طور مستقیم در فرایند یادگیری شرکت فعالانه دارند.یکی از موقعیتهای تعاملی بین شاگرد و معلم ، بازیهای آموزشی است که در بطن خود، دارای هدف آموزشی است ؛یعنی انتقال نکته ای خاص، برجسته کردن قابلیتهای ویژه با تعمیق مهارتها. پژوهش حاضر مطالعه مروری است که اطلاعات آن از روش کتابخانهای از طریق بررسی تعداد بسیار زیادی مقاله ، اینترنت ، بهره گیری از نظر صاحب نظران و اساتید و کتابهای مرتبط در این زمینه جمع آوری گردیده است . در این پژوهش . ضمن ارایه تعریف بازی آموزشی ، تاثیر این بازیها در یادگیری دانش آموزان بررسی شده است . و نتایج تحقیق نشان داد که دانش آموزانی که از بازیهای آموزشی و کلاسی استفاده می کنند و با این بازیها، آموزش می بینند موفقتر از دانش آموزان بی بهره از این بازیها هستند. بنابراین بین استفاده و بکارگیری از بازیهای آموزشی و کلاسی با میزان یادگیری دانش آموزان در مقطع ابتدایی رابطه معنادار و مثبتی وجود دارد.

کلیدواژه ها:

بازی ، یادگیری و تعلم ، روش