بررسی ابعاد نابرابری در پژوهش های مبتنی بر نظریه شهر عدالت محور در ایران

نابرابری یکی از مانوس ترین حقایق زندگی است و حتی برای سطحی نگرترین ناظران امری بدیهی است .باوجود این نابرابری مساله ای نیست که به سادگی حل یا تبیین شود. این مفهوم در ارتباط با تقسیم ناصحیححقوق فرد یا افرادی در موقعیت مشخص زمانی- مکانی مصداق پیدا می کند.بنابراین باید باوجود تفاوت صرف میان دو چیز تمییز داده شود.از زمان ظهور انگاره توسعه پایدار در برنامه ریزی شهری این مفهوم ابعاد تازه اییافت به طوری که عدالت را، توام با برابری در زندگی، تجسم پایداری برشمرد.از آن زمان پژوهش های مختلفحول نظریه شهر عدالت محور انجام شده است تا به تبیین ابعاد نابرابری در زندگی شهری بپردازد.اما از آنجا کهدر این پژوهش ها مفهوم نابرابری در رویکرد های مختلف عدالت چون عدالت اجتماعی،عدالت فضایی، عدالتتوزیعی، عدالت اکولوژیکی، عدالت محیطی بعضا یکسان در نظر گرفته شده است.مضاف بر این پیچیدگی مفهومنابرابری، همانند سایر مفاهیم فلسفی نیازمند بحث و دستیابی به چهارچوب مناسب به منظور دستیابی درونمایههای نظری جهت کاربست در ملاحظات تصمیم سازی و تصمیم گیری در عرصه های مرتبط با مدیریت شهریاست. این مطالعه متکی بر بررسی های کتابخانه ای بوده روش پژوهش از نوع کیفی و با استفاده تکنیکفراتحلیل انجام شده است. نتایج این بررسی پس از مطالعه ۱۲ مقاله علمی- پژوهشی نشان می دهد که رویکرد عدالت محیطی می تواند رویکردی موثر و جامع تری در راستای تحقق توسعه شهری پایدار شهری باشد.

کلیدواژه ها:

نابرابری ، عدالت ، توسعه شهری ، فراتحلیل ، عدالت محیطی