پیش بینی اختلالات یادگیری بر اساس باورهای خود کارآمدی و انگیزه پیشرفت در دانش آموزان پسر پایه پنجم و ششم نجف آباد

هدف مطالعه حاضر پیش بینی اختلالات یادگیری بر اساس باورهای خود کارآمدی و انگیزه پیشرفت در دانش آموزان پسر پایه پنجم و ششم نجف آباد می باشد. روش تحقیق از نوع همبستگی رگرسیون است. جامعه ی آماری شامل کلیه ی دانش آموزان پسر پایه های پنجم و ششم مقطع ابتدایی شهر نجف آباد در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۰۳ می باشد. آزمودنی های پژوهش تعداد ۶۰ نفر از دانش آموزان پسر بودند که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در پژوهش حاضر، پرسشنامه های خودکارآمدی شرر و همکاران، انگیزه پیشرفت هرمنس و نیز پرسشنامه مشکلات یادگیری کلرادو بود. نتایج با استفاده از نرم افزار spss و روش رگرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاصل نشان داد که بین باورهای خودکارآمدی و انگیزه پیشرفت تحصیلی دانش آموزان پایه پنجم و ششم ابتدایی و اختلالات یادگیری رابطه ی معکوس وجود دارد؛ یعنی هرچه میزان این دو متغیر بالاتر و بیشتر باشد، علایم مربوط به اختلال یادگیری کمتر است و بالعکس.

کلیدواژه ها:

اختلالات یادگیری ، باورهای خودکارآمدی ، انگیزه پیشرفت ، دانش آموزان ابتدایی