بررسی طراحی بیمارستان(مرکز تشخیص، درمان و پژوهش بیماران صعب العلاج) با رویکرد توجه به آسایش و آرامش بیمار و همراهان بیمار

طراحی بیمارستان برای بیماران صعب العلاج با رویکرد آسایش و آرامش باید به گونه ای باشد که تمام ابعاد جسمی، روانی و اجتماعی بیماران را در نظر بگیرد. هدف اصلی این طراحی، ایجاد محیطی تسکین دهنده و حمایتی است که علاوه بر تسهیل روند درمان، کیفیت زندگی بیماران و همراهان آن ها را نیز ارتقا دهد. برای رسیدن به این هدف، طراحی بیمارستان باید از اصول روانشناسی محیطی و طراحی طبیعت محور بهره برداری کند.استفاده از نور طبیعی، تهویه مناسب، رنگ های آرام بخش و طراحی فضاهای سبز می تواند تاثیر زیادی در کاهش استرس و اضطراب بیماران و همراهان آن ها داشته باشد. نور طبیعی نه تنها موجب افزایش احساس راحتی در فضاهای داخلی بیمارستان می شود، بلکه به طور علمی نشان داده شده است که تاثیر مثبتی بر بهبود وضعیت روحی و جسمی بیماران دارد. تهویه مناسب و استفاده از سیستم های تهویه مطبوع با هوای تازه نیز به بهبود کیفیت هوا و راحتی بیماران کمک می کند. رنگ های ملایم مانند آبی و سبز می توانند به کاهش تنش و اضطراب کمک کرده و محیطی آرامش بخش ایجاد کنند.اتاق های خصوصی برای بیماران صعب العلاج باید به گونه ای طراحی شوند که حریم خصوصی آن ها حفظ شود و فضایی آرام و راحت برای استراحت و درمان فراهم گردد. این اتاق ها باید دارای امکاناتی برای دسترسی آسان به تجهیزات پزشکی و درمانی باشند و همچنین محیطی آرام و بدون آلودگی صوتی برای تسریع در روند بهبودی فراهم کنند.طراحی فضاهای عمومی بیمارستان، مانند سالن های انتظار، اتاق های استراحت و فضاهای مشترک برای همراهان بیماران، نیز باید به گونه ای باشد که راحتی و آسایش آن ها را فراهم کند. همراهان بیماران صعب العلاج، که گاهی اوقات مدت های طولانی در بیمارستان حضور دارند، نیاز به فضایی دارند که بتوانند در آن استراحت کنند و از حمایت های روانی برخوردار شوند. این فضاها باید از نظر روانی تسکین دهنده بوده و به گونه ای طراحی شوند که احساس راحتی و امنیت را برای همراهان بیمار به وجود آورند. وجود فضاهای مشاوره روان شناسی و مراکز حمایتی برای بیماران و همراهان آن ها در چنین بیمارستان هایی ضروری است. بیمارستان باید به گونه ای طراحی شود که بیماران و خانواده هایشان بتوانند از خدمات مشاوره و حمایت های روانی بهره مند شوند. این فضاها می توانند شامل اتاق های مشاوره، سالن های گفت وگو یا فضاهای گروهی باشند که بیماران و همراهان بتوانند در آن ها احساس آرامش و پذیرش بهتری از بیماری خود داشته باشند