مقایسه تمرین تداومی با و بدون محدودیت کالریک بر بیان ژن لپتین و آدیپونکتین در بافت چربی و مقاومت به انسولین در موش های بزرگ سالمند

مقدمه و هدف: بافت چربی با آزادسازی آدیپوکاین ها نقش مهمی در متابولیسم و التهاب بدن دارد و محدودیت کالری و تمرین تداومی با تاثیر بر بافت چربی می تواند بر التهاب و روند پیری تاثیر بگذارد، لذا هدف این تحقیق بررسی تاثیر محدودیت کالریک و تمرین تداومی بر بیان ژن لپتین، آدیپونکتین، نسبت آدیپونکتین به لپتین و مقاومت به انسولین در موش های سفید بزرگ آزمایشگاهی های سالمند بود.مواد و روش ها: ۳۶ موش های سفید بزرگ آزمایشگاهی سالمند (۲۶ ماه) ویستار نر به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند: کنترل، محدودیت کالریک، تمرین تداومی و محدودیت کالریک+ تمرین تداومی. پروتکل تمرین تداومی و محدودیت کالری به مدت شش هفته و هر هفته ۵ جلسه انجام شد. سپس از بافت چربی اپیدیدیم موش های سفید بزرگ آزمایشگاهی نمونه برداری انجام شد و از روش Real Time PCR برای اندازه گیری بیان ژن های آدیپونکتین و لپتین استفاده شد. برای مقاومت به انسولین، شاخص HOMA-IR گزارش شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون آنالیز کروسکال-والیس و یومن ویتنی و در سطح معنادار ۰۵/۰ صورت پذیرفت.نتایج: نتایج نشان داد که بیان ژن آدیپونکتین در گروه های محدودیت کالری و تمرین تداومی افزایش معنی داری یافته است اما در گروه محدودیت کالری به همراه تمرین تداومی بیان ژن آدیپونکتین کاهش یافته است. از سوی دیگر، نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری بین گروه‎ ها در بیان ژن لپتین، نسبت بیان ژن آدیپونکتین به لپتین و مقاومت به انسولین در بافت چربی وجود ندارد.نتیجه گیری: نشان دادند که در حالی که محدودیت کالری و تمرین تداومی اثرات مفیدی بر افزایش بیان ژن آدیپونکتین دارند اما ترکیب آنها ممکن است همیشه به هم افزایی منجر نشود.

کلیدواژه ها:

تمرین تداومی ، محدودیت کالری ، سالمندی ، آدیپونکتین ، لپتین ، مقاومت به انسولین