مقدمه ای بر سامانه های دیداری-فضایی از نگاه نوروسایکولوژی

بینایی یکی از مهمترین حواس ماست که در زندگی روزمره از آن استفاده می کنیم. از نظر تکاملی، حس بویایی بسیار بیشتر از سایر حواس مورد استفاده قرار می گرفت. با این حال، همانطور که پیشرفت کردیم و وارد جوامع و تمدن ها شدیم، بینایی بر سایر حواس برتری پیدا کرد. هنگامی که وارد بحث در مورد حواس می شویم، اولین فرآیندی که نیاز به درک آن داریم، نحوه درک مغز از محیط اطراف است. کل فرآیند تبادل اطلاعات است و ما تنها زمانی می توانیم چیزی را درک کنیم که شیء مورد نظر اطلاعات را منتقل کند. این اطلاعات به اشکال مختلفی وجود دارد و قبل از اینکه مغز بتواند از آن سر در بیاورد، باید به شکلی مناسب برای مغز تبدیل شود. به عنوان مثال، رایانه تمام اطلاعات خود را به صورت مجموعه ای از صفر و یک ذخیره می کند. همه چیزهایی که وارد رایانه می شود یا روی صفحه نمایش رایانه نمایش داده می شود، همین کدهای بی پایان اعداد هستند. با این حال، ما آن را به این شکل درک نمی کنیم، زیرا رایانه آن را به روشی ترجمه می کند که برای سیستم های ما مناسب تر است. مغز ما تمام اطلاعات را به صورت مجموعه ای از تکانه های عصبی که همزمان با هم شلیک می کنند، ذخیره و پردازش می کند. رنه دکارت معتقد بود که وقتی ما یک محرک خارجی را در محیط خود درک می کنیم، نسخه ای از آن را در مغز ما شکل می گیرد. یوهانس مولر در سال ۱۸۳۸ بود که قانون انرژی های عصبی خاص را ارائه کرد.

کلیدواژه ها:

سامانه دیداری-فضایی ، نوروسایکولوژی ، نوروفیدبک