بررسی رابطه بین امید به زندگی، خودکارآمدی عمومی و جهت گیری زندگی با عزت نفس در زنان جوان شهر اهواز

امروزه شناسایی عوامل روان شناختی موثر بر سلامت روان و کیفیت زندگی، به ویژه در میان جوانان، از اهمیت بالایی برخوردار است. این پژوهش به بررسی رابطه بین امید به زندگی، خودکارآمدی عمومی، جهت گیری زندگی، و عزت نفس در زنان جوان شهر اهواز پرداخته است. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر، عزت نفس روزنبرگ، خودکارآمدی عمومی (GSE-۱۷)، و جهت گیری زندگی شی یر و کارور (۱۹۸۵) بود. نمونه پژوهش شامل ۱۶۰ زن جوان (۱۸ تا ۳۵ سال) بود که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی و همبستگی تحلیل شدند. نتایج نشان داد که عزت نفس با خودکارآمدی عمومی (r=۰.۷۷۵) و امید به زندگی (r=۰.۵۶۶) رابطه مثبت و معنادار دارد، اما جهت گیری زندگی با هیچ یک از متغیرها رابطه معناداری نداشت. این یافته ها بر نقش کلیدی امید به زندگی و خودکارآمدی عمومی در تقویت عزت نفس تاکید دارند. در مقابل، عدم رابطه معنادار جهت گیری زندگی با سایر متغیرها نشان دهنده نیاز به بررسی های بیشتر در این زمینه است. این نتایج می تواند مبنای طراحی مداخلات روان شناختی و برنامه های بهبود کیفیت زندگی باشد، به ویژه برای جوانانی که در معرض مشکلات روان شناختی هستند.

کلیدواژه ها:

امید به زندگی ، خودکارآمدی عمومی ، عزت نفس ، جهت گیری زندگی