رابطه هوش معنوی با عملکرد تحصیلی با نقش میانجیگری شوخ طبعی در دانش آموزان دختر متوسطه دوره دوم شهر ریگان

این پژوهش با هدف بررسی رابطه هوش معنوی با عملکرد تحصیلی با نقش میانجیگری شوخ طبعی در دانش آموزان دخترمقطع متوسطه شهر ریگان انجام شد. روش تحقیق توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش، شامل ۱۲۵ دانش آموز دختر متوسطه دوره دوم شهر ریگان بود. حجم نمونه با توجه به جدول مورگان ۹۷ نفر در نظر گرفته شد. روش نمونه گیری به صورت تصادفی خوشه ای بود. آزمودنی ها به پرسشنامه های هوش معنوی کینگ (۲۰۰۸)، عملکرد تحصیلی درتاج (۱۳۸۳) و شوخ طبعی خشوعی (۱۳۹۷) پاسخ دادند. نتایج نشان داد که بین هوش معنوی با عملکرد تحصیلی رابطه مستقیم و معناداری وجود دارد(به ازای هر یک واحد افزایش در هوش معنوی، ۰/۱۴ واحد انحراف معیار در عملکرد تحصیلی افزایش داشتیم).همچنین رابطه معناداری بین هوش معنوی و شوخ طبعی (۰/۰۵ واحد افزایش در شوخ طبعی)، شوخ طبعی وعملکرد تحصیلی (۰/۱۵ واحد افزایش در عملکرد تحصیلی) وجود دارد. از بین ابعاد هوش معنوی مهمترین پیشبینی کننده عملکرد تحصیلی، تفکر انتقادی وجودی بود و از بین ابعاد شوخ طبعی، مهمترین پیشبینی کننده عملکرد تحصیلی ، خنده بود. نتایج رگرسیون نشان داد میزان عملکرد تحصیلی دانش آموزان با توجه به میزان خنده متفاوت می باشد بنابراین خنده بصورت همزمان پیش بینی کننده عملکرد تحصیلی است . پس می توان گفت که مهمترین پیش بینی کننده عملکرد تحصیلی، خنده می باشد. نتایج این مطالعه با یافته های مک جی (۲۰۱۸) همسو است.

کلیدواژه ها:

هوش معنوی ، عملکرد تحصیلی ، شوخ طبعی