مطالعات بیوژئوشیمی میکروبی باکتریهای جنس دی سولفوویبریو بر روی رسوبات کواترنر حوضه آبریز خرم آباد

در این مقاله به بررسی اثرات باکتریهای کاهنده سولفات(جنس دی سولفوویبریو) بر کاهش فعالیت برخی عناصر جزئی رسوبات عهد حاضر حوضه آبریز خرم آباد پرداخته شده است.این باکتریها گروهی از ریزجانداران بی هوازی اند که از نظر تکاملی تنوع زیادی داشته و غالبا″ در بیشتر خاکهای عهد حاضر و آبها یافت می شوند. تطبیق کشتهای جدا سازی شده این باکتریها در طی پنج نسل متوالی صورت گرفت. میزان مصرف سرب و سلنیم، در نسلهای جدید (نسلهای چهارم و پنجم) این باکتریها، نسبت به نسلهای اولیه افزایش ناگهانی نشان می دهد که علت آن، خالص بودن نسلهای جدید(بویژه نسل پنجم) و غنای کشتهای آنهاست، بنابراین به منظور کاهش آلودگی عنصری رسوبات کواترنر بستر رودخانه ای این ناحیه و سرعت بخشی به فرآیندهای بیوژئوشیمیایی، کشتهای نسل جدید مناسب ترند. بیشترین و کمترین مقدار جذب عناصر فلزی رسوب توسط باکتریهای جنس دی سولفوویبریو، به ترتیب به کروم و سرب اختصاص دارد. کروم برای رشد باکتری و گذر از فاز رشد نمایی به فاز ثابت، از اهمیت بالایی برخوردار است. انحلال پذیری سرب در سامانه های آبگین پایین است و به واسطهء درصد اندک جذب آن توسط باکتری، فراوانی نسبتا″  بالایی در رسوبات بستر رودخانه دارد. بیشترین مقدار حذف عناصر واسطهءرسوب توسط باکتریهای فوق ، به وانادیم اختصاص دارد. این عنصر غالبا″ درترکیبهای هیدروکربنی، به صورت آلی- فلزی مشارکت دارد و توانایی متابولیسمی باکتری در مصرف آن نسبتا″ بالاست. با توجه به بالا بودن غلظت وانادیم در شیلهای آلی کواترنر، مکانهای پایانی کانالهای شمال خاوری این حوضه، بهره گیری از فناوری میکروبی در جهت کمینه کردن آلودگی رسوبی ناشی از این عنصر امکان پذیر است. بیشترین غلظت عناصر ردیاب سمی به نهشته های سیلتی/ رسی زونهای انتهای آبراهه ای واحد مطالعاتی اختصاص دارد و نظر به کاهش انرژی در این محیطها، فعالیتهای میکروبی باکتریهای مذکور در آنها  بیشینه می باشد.

کلیدواژه ها:

بیوژئوشیمی میکروبی ، باکتریهای جنس دی سولفوویبریو ، کشتهای جداسازی شده ، دمای بهینه ، فاز رشد نمایی ، آلی- فلزی