سلفی گرایی در خاورمیانه و شبه قاره و تاثیرات آن بر استان سیستان و بلوچستان ایران

پس از انقلاب ۱۹۷۹ میلادی (۱۳۵۷) در ایران تحولات سیاسی منطقه سنی نشین جنوب شرق ایران را باید در چارچوب پیچیده ای از تضادها و کنش های متقابل مولفه های داخلی و خارجی شناخت. نخست، تبلیغات جریانات سلفی در این منطقه و برجسته ساختن هویت «سنی» در مقابل «شیعه»، و دوم عوامل منطقه ای از بیرون، که در دوران جنگ سرد شروع شده بود. پروسه تاریخی که از دوران جنگ سرد، رقابت ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی، شروع شد، گسترش تضادهای مذهبی- سیاسی را، که با عنصر قومی نیز در آمیخته است، در منطقه سنی نشین سیستان و بلوچستان تسهیل کرد. درهمین رابطه اما در بعد منطقه ای اش تحولات داخلی افغانستان و پاکستان و نیز رقابت های منطقه ای بین عربستان سعودی و ایران نقش اساسی بازی کرده اند. همچنین، می توان مولفه های دیگری چون ترانزیت مواد مخدر، خشکسالی، توسعه نیافتگی ساختاری، بی کاری گسترده و امثالهم را نیز مورد برسی قرار داد که البته مجال دیگری می طلبد. ظهور جریانات سلفی در مناطق خاورمیانه و شبه قاره، به ویژه پاکستان، و همچینی مناطق بی ثبات همجوار جمهوری اسلامی ایران به خصوص در جنوب شرق باعث دغدغه ها و نگرانی های استراتژیک شده اند. به طوری که درصورت اهمال حکومت مرکزی می تواند سبب تهدید علیه امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران باشد. در این ارتباط در پژوهش حاضر، متغیرهای عوامل ناامنی در منطقه مورد کاوش قرار گرفته است هدف این پژوهش، مطالعه عوامل ناامنی در ابعاد داخلی و خارج و به ویژه تاثرات بنیادگرایی و سلفی-گرایی در استان سیستان بلوچستان است. همچنین سعی شده تاثیر این عوامل مورد مطالعه و تحلیل قرار گیرد و به این سئوال مهم پاسخ داده شود که دامنه ی نفوذ و تاثیر این جریانات تا چه حد بوده است.