تاثیر تعامل آموزگاران و دانش آموزان در بهبود آموزش مسئله محور در مدارس ابتدایی

نظام های آموزشی در قرن بیست ویکم با چالش های متعددی مواجه اند که یکی از مهم ترین آن ها، نیاز به تحول در روش های تدریس و یادگیری برای آماده سازی دانش آموزان جهت مواجهه با مسائل پیچیده دنیای مدرن است. در این میان، آموزش مسئله محور به عنوان یک رویکرد آموزشی خلاقانه و موثر شناخته شده است که دانش آموزان را تشویق می کند تا به جای حفظ مطالب، بر حل مسائل واقعی تمرکز کنند. این روش یادگیری که بر تفکر انتقادی، تحلیل مسائل و همکاری گروهی تاکید دارد، نه تنها موجب افزایش انگیزه در دانش آموزان می شود، بلکه به آن ها کمک می کند تا مهارت های لازم برای زندگی در دنیای پیچیده امروز را کسب کنند. یکی از عوامل کلیدی در موفقیت این رویکرد، تعامل سازنده میان آموزگاران و دانش آموزان است. آموزگاران به عنوان هدایتگران فرایند یادگیری و دانش آموزان به عنوان دانش آموزان فعال، در قالب یک همکاری مشترک می توانند بستر مناسبی برای آموزش مسئله محور ایجاد کنند. این تعامل نه تنها به تقویت رابطه انسانی میان آموزگار و دانش آموز کمک می کند، بلکه به دانش آموزان فرصت می دهد تا با احساس امنیت و حمایت، به بیان ایده ها، پرسیدن سوالات و مشارکت در حل مسائل بپردازند. مدارس ابتدایی، به عنوان نخستین مرحله رسمی آموزش، نقش ویژه ای در شکل دهی به نگرش ها و مهارت های یادگیری دانش آموزان دارند. در این مقطع، ایجاد تعامل مثبت و سازنده میان آموزگاران و دانش آموزان می تواند تاثیرات عمیقی بر علاقه مندی به یادگیری، افزایش اعتماد به نفس و توسعه مهارت های حل مسئله داشته باشد. با این حال، بسیاری از آموزگاران به دلایل مختلف، از جمله فشار برنامه های درسی سنگین و نبود آموزش های کافی، از بهره گیری موثر از تعاملات دانش آموز محور در یادگیری مسئله محور باز می مانند. این مقاله با هدف بررسی تاثیر تعامل آموزگاران و دانش آموزان در بهبود آموزش مسئله محور در مدارس ابتدایی، به دنبال روشن سازی اهمیت این ارتباط دوسویه و تاثیرات آن بر رشد تحصیلی و شخصیتی دانش آموزان است.

کلیدواژه ها:

تعامل آموزگاران و دانش آموزان ، آموزش مسئله محور ، مدارس ابتدایی ، توسعه مهارت های زندگی.