ارتباط و هماهنگی تکنیک های معماری سنتی و مدرن در مفهوم سازی فضاهای ایرانی

بیان مسئله: این مقاله به بررسی تعامل پویا بین اصول معماری مدرن و سنتی در طراحی مکان های معاصر ایران می پردازد. این مقاله به بررسی زیربنای نظری منطقه گرایی انتقادی، تنوع فرهنگی، پایداری و ملاحظات اجتماعی-اقتصادی می پردازد و راه هایی را که این مفاهیم بر طراحی و ساخت و ساز معماری ایران تاثیر می گذارد، بررسی می کند. این مقاله برای ادغام متوازن ایده های سنتی با فن آوری ها و زیبایی شناسی مدرن بحث می کند . هدف: هدف اصلی این مقاله بررسی چگونگی تاثیرپذیری طراحی فضای معاصر ایران از تعامل پویا بین مفاهیم معماری مدرن و سنتی است. هدف آن درک این گفتگوی مداوم و تاثیر آن بر گرایش های معماری معاصر کشور در سطح عمیق تر است.روش تحقیق: برای جمع آوری داده ها از کتابخانه ای و در کل از نگارش توصیفی- تحلیلی استفاده شده است. نتیجه: معماران ایرانی با ادغام مدرنیسم با سنت به طرز ماهرانه ای محیط های خیره کننده، مفید و پایدار خلق می کنند و تلاش می کنند تا ساختمان هایی زیبا و در عین حال کاربردی طراحی کنند که هم نوآوری و هم سنت را به یک اندازه در نظر بگیرند. معماران ایرانی با در نظر گرفتن الزامات اقتصادی-اجتماعی، پایداری، تنوع فرهنگی و منطقه گرایی حیاتی، چشم انداز معماری کشور را تغییر می دهند. در نتیجه مکان هایی ایجاد می شود که به خواسته های مدرن پاسخگو هستند و در عین حال ریشه در بافت فرهنگی دارند.

کلیدواژه ها:

معماری ایرانی ، مدرنیته ، سنت ، تنوع فرهنگی ، پایداری