تاثیر تمرینات مقاومتی تقسیم بندی شده در مقابل تمام بدن بر افزایش قدرت و تغییرات مصرف درشت مغذی ها در افراد تمرین دیده طی یک مزوسیکل شش هفته ای

هدف از این مطالعه، دستیابی به درک عمیق تری از تاثیر احتمالی یک مزوسیکل بر قدرت در مردان تمرین دیده بود. بیست و چهار مرد با تجربه تمرین مقاومتی (بیش از ۴ سال تجربه و حداقل ۶ ماه تمرین مقاومتی مداوم) با میانگین سنی ۲٫۵۵±۲۸٫۲۵ سال به صورت تصادفی انتخاب شدند. قد آنها ۴٫۵۲±۱۷۹٫۰۴ سانتی متر و وزن اولیه ۶٫۹۷±۸۰٫۶۳ کیلوگرم با شاخص توده بدنی ۱٫۷۸±۲۵٫۱۴ بود.شرکت کنندگان به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه تقسیم بندی شده (n=۱۲) با وزن اولیه ۸٫۰۳±۸۰٫۴۰ کیلوگرم، قد ۵٫۲۲±۱۸۰٫۲۵ سانتی متر، شاخص توده بدنی ۱٫۷۲±۲۴٫۷۰ و سن ۳٫۰۶±۲۶٫۸۳ سال؛ و گروه تمام بدن با وزن اولیه ۶٫۰۸±۸۰٫۸۶ کیلوگرم، قد ۳٫۵۱±۱۷۷٫۸۳ سانتی متر، شاخص توده بدنی ۱٫۸۰±۲۵٫۵۷ و سن ۳٫۵۵±۲۹٫۶۶ سال.گروه تقسیم بندی شده حجم کل کمتر در هر جلسه، شدت کمتر و حرکات تک مفصلی بیشتری را اجرا کردند. گروه تمام بدن حجم کل بیشتر در هر جلسه، شدت بیشتر و حرکات چندمفصلی را اجرا کردند. هر دو گروه به مدت ۶ هفته، هر هفته ۳ جلسه تمرین مقاومتی (در مجموع ۱۸ جلسه) با ۳ ست ۸-۱۰ تکرار در هر ست انجام دادند. شدت تمرینات به صورت تدریجی افزایش یافت (افزایش ۰ تا ۵ درصد هر هفته و یک هفته سازگاری) از حدود ۸۰٪ نتایج پیش آزمون.برای تحلیل داده ها، مقدار آلفا برابر P≤۰.۰۵ در نظر گرفته شد. حرکات پرس سینه با هالتر و اسکوات با هالتر به عنوان شاخص قدرت حداکثر در نظر گرفته شدند و به دلیل نرمال نبودن داده ها، از آزمون های من-ویتنی و ویلکاکسون برای مقایسه های درون گروهی و پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. آزمون من-ویتنی تفاوت معناداری نشان نداد: پرس سینه -RM۱ پیش آزمون P=۰.۵۸۳، پس آزمون P=۰.۳۲۶؛ اسکوات -RM۱ پیش آزمون P=۰.۵۸۲، پس آزمون P=۰.۹۰۸ آزمون ویلکاکسون برای هر دو گروه P=۰.۰۰ بود و اندازه اثر ۰.۸۸ به دست آمد.میانگین ها نشان دادند که در گروه تمام بدن، پرس سینه ۱۶٫۷۴٪ و اسکوات ۱۰٫۰۸٪ افزایش یافت؛ در گروه تقسیم بندی شده، پرس سینه ۱۴٫۹۷٪ و اسکوات ۸٫۳۱٪ افزایش یافت. کالری مصرفی هر دو گروه افزایش یافت: گروه تمام بدن ۶٫۴۳٪ و گروه تقسیم بندی شده ۴٫۳۸٪. مصرف پروتئین به ترتیب ۱۳٫۵۹٪ و ۱۲٫۰۲٪، مصرف کربوهیدرات ۷٫۱۷٪ و ۵٫۷۶٪ افزایش یافت؛ مصرف چربی به ترتیب ۷٫۰۸٪ و ۷٫۹۸٪ کاهش یافت. وزن بدن در گروه تمام بدن بدون تغییر ماند و در گروه تقسیم بندی شده ۰٫۱۷٪ کاهش یافت.به طور کلی، هر دو گروه پس از دوره تمرینی افزایش قابل توجهی در قدرت حداکثر داشتند، اما تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نشد. مصرف کالری آنها افزایش یافت و الگوی مصرف درشت مغذی ها تغییر کرد؛ مصرف پروتئین و کربوهیدرات افزایش و مصرف چربی کاهش یافت، در حالی که وزن بدن تقریبا ثابت ماند. نتیجه گیری: هرچند هر دو گروه افزایش قدرت داشتند، اما در یک مزوسیکل ۶ هفته ای تفاوت معناداری بین آنها مشاهده نشد. با این حال، اشتهای آنها به درشت مغذی ها ممکن است تغییر کرده باشد.

کلیدواژه ها:

تمرین مقاومتی ، قدرت بیشینه ، ترکیب بدنی ، رژیم غذایی ، آمادگی جسمانی