تحلیل توزیع فضایی و مکانگزینی بهینه ایستگاه های آتش نشانی با رویکرد مدیریت بحران (مورد مطالعه: شهر شیراز)

استقرار هر عنصر شهری در مکان خاصی بر اساس اصول و قواعد است که در صورت رعایت، به کارایی آن عنصر کمک می کند. در غیر این صورت، عملکرد عنصر ممکن است کاهش یابد یا حتی آسیب زا باشد. ایمنی یکی از مهمترین مسائل و آتش سوزی یکی از تهدیدات اصلی است. لذا توزیع و مکان یابی بهینه ایستگاه های آتش نشانی به دلیل اهمیت روزافزون ایمنی در شهرها و پیشگیری و مقابله با آتش سوزی، از اهمیت بالایی برخوردار است. با هدف افزایش سطح ایمنی، ضمن مکانیابی بهینه ایستگاه های آتش نشانی با استفاده از تحلیل سلسله مراتبی ( AHP ) و مدل مکانیابی در محیط GIS صورت گرفته است. با روش توصیفی – تحلیلی بوده و داده های مورد نیاز بصورت کتابخانه ای – اسنادی جمع آوری شده است. در این راستا ابتدا معیارها و زیرمعیارهای موثر در مکان گزینی ایستگاه آتش نشانی با استفاده از روش سلسله مراتبی (AHP) وزن دهی شد. الگوی پراکنش ایستگاه های آتش نشانی شهر شیراز در وضع موجود در برخی نقاط از الگوی مناسبی برخوردار نمی باشد و فاصله زمانی رسیدن خودروهای آتش نشانی به آخرین نقطه منطقه تحت پوشش خود بالاتر از حد استاندارد می باشد. بنابراین جابه جایی برخی ایستگاه جهت رسیدن به حالت بهینه ضروری به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

مکانیابی ، ایستگاه آتش نشانی ، تجزیه و تحلیل فضایی ، سامانه اطلاعات جغرافیایی ، فرآیند تحلیل سلسه مراتب ، شهر شیراز