واکاوی رابطه بین فرم معماری و فرم سازه در معماری سنتی باتکیه بر بررسی ابنیه مذهبی شهر مشهد

معماری و سازه در ابنیه سنتی در ترکیب و تلفیق با یکدیگر بوده و توسط معمار سنتی بر مبنای آموزش های معماران سنتی وبا استفاده از مصالح سنتی و بوم آورد به خلق یک اثر جاودان پرداخته می شده است. با تغییر نوع مصالح و بر مبنای محاسبات ریاضی و رشد تکنولوژی، معماری و سازه دچار گسست و جدائی از هم شده و اکنون به عنوان دو رشته مجزا از هم تفکیک شده اند که در این تحقیق بر مبنای بررسی آثار مذهبی موجود در شهر مشهد به عنوان کلان شهر مذهبی جهان اسلام و پایدار در طول تاریخ که دارای سبک های مختلف در معماری است سعی گردیده به شناخت عوامل تلفیق و ترکیب در معماری اسلامی پرداخته شود که به روش تحقیق کاربردی با مطالعات کتابخانه ای و مواجه حضوری آثار که مشتمل بر ۴۱ ابنیه مذهبی در شهر مشهد می باشد، شناخت نوع مصالح و نیارش هر اثر و آرایه های به کاررفته در آن از منظر تاثیرگذاری بر سازه و معماری جمع آوری شده و توسط نرم افزار اس، پی، اس، اس تحلیل اطلاعات انجام شد وبا تحلیل هر اثر از منظر شناخت الگوهای فرم سازه ای و معماری، عوامل تعامل سازه با ساختار در ابنیه سنتی شناسائی گردید و مشخص گردید بیشترین ابنیه در دوران صفوی وسپس تیموری دارای الگوی تلفیق معماری وسازه با استفاده از زیر الگوی دیوارها وقوس ها می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری اسلامی ، سازه ، ابنیه مذهبی ، شهر مشهد