تبیین مدل آموزشی معماری مبتنی بر انسان درجایگاه استاد (نمونه موردی دانشجویان دانشگاه تهران جنوب)

در بین عناصر نظام آموزشی هیچکدام با عنصر جایگاه استادی برابری نمی کند. با بررسی مولفه ی انسان، اصول و بینش عمیق استادان معمار حین حل مسائل حاکم بر اجرای بنا و انتقال سینه به سینه به شاگردان خویش امید است که بتوان خلاء جایگاه موثر انسان در آموزش معماری معاصر را بر طرف کرد.هدف از این پژوهش، کمک به ارتقای کیفیت آموزش از راه معرفی الگویی از استاد در آموزش عالی می باشد. این پژوهش در مرحله ی اول در قالب دیدگاه کیفی به روش تحلیل محتوا شکل گرفت و درمرحله بعد با استفاده از پرسشنامه کمی جداول و نمودارها به دست آمد. برای این منظور دانشجویان دانشگاه تهران جنوب در مورد ویژگی های استاد الگو مورد پرسش قرار گرفته اند. با توجه به اعداد به دست آمده میزان تسلط بر محتوا ، به روز بودن، خلاقیت، ایجاد تعادل در بین دانستههای تئوری و تجارب عملی، تجربه ، مسئولیت پذیری ، شیوایی بیان، ارزشیابی، امتیاز بازه ۵ تا ۶ ، خوش بینی و مثبت اندیشی، دانش پژوهی، تعامل مثبت با دانشجویان، احترام و صمیمیت ، امتیاز بازه ۴ تا ۵ و ارائه مدون محتوا ، امتیاز بازه ۳ تا ۴ و انعطاف پذیری امتیاز بازه ۲ تا ۳ از سقف ۶ را داشته است.با توجه به یافته های تحقیق می توان نتیجه گرفت تعلق خاطر به موضوعی سبب ایجاد کنجکاوی می گردد. این کنجکاوی باعث انجام تلاش شده و منجر به دست آوردن آگاهی می شود. بدین شکل، زنجیره تعلق خاطر، تلاش و دستاورد به حرکت می افتد و ادامه می یابد.

کلیدواژه ها:

جایگاه انسان ، آموزش معاصر معماری ، آموزش سنتی معماری ، مهارت