مفهوم زیست پذیری در نظام توسعه پایدار شهری و شاخص های آن

مفهوم زیست پذیری به عنوان توانایی حفظ استاندارد زندگی دریک محیط شهری پایدار تعریف می شود و اغلب به عنوان بهبود اقتصادی ، اجتماعی ، فرهنگی و رفاه محیطی مردم فعلی و آینده در نظر گرفته می شود.یک شهر زیست پذیر باید بین جنبه های اجتماعی و فیزیکی تعادل ایجاد کند تا رفاه جامعه و پیشرفت فردی در جامعه را ارتقا دهد و تضمین کننده کیفیت مطلوب زندگی در فعالیت های اجتماعی ، اماکن عمومی جذاب، حفظ حریم خصوصی ، سلامت اقتصادی ، اجتماعی و زیست پذیری محیط زیستی باشد. زیست پذیری شهری یک اولویت جهانی برای ایجاد شهرهای سالم و پایدار است . اندازهگیری شاخص های فضایی مرتبط با سیاست از محیط ساخته شده و طبیعی برای برنامه ریزی شهری در تمام سطوح دولتی بسیار مهم است . لذا تجزیه و تحلیل توزیع فضایی این شاخص ها در داخل شهرها برای اطمینان از تصمیمات برنامه ریزی موثر و عادلانه ضروری است . بنابراین در این پژوهش ضمن بررسی مفهوم زیست پذیری شهری ، به شاخص های مختلف آن از طریق مرور ادبیات تحقیق با استفاده از روش کتابخانه ای انجام گرفته است . بر اساس مرور منابع داخلی و خارجی در بین شاخص های زیست پذیری مورد بررسی ، انسجام و تعاملات اجتماعی (کرامت و ارزشمندی مردم در جامعه )، امنیت عمومی ، اجتماعات محلی و مشارکت ، گزینه های مختلف حمل ونقل ، مطلوبیت و کارایی سیستم حمل ونقل و کیفیت آن، کالبدی و زیباشناسی ، تراکم ، فضای سبز، امکانات عمومی ، پارکینگ عمومی ، عناصر میراث فرهنگی ، متراکم بودن ساختمان و سطل های بازیافت مورد توجه قرار گرفته اند. در این میان، براساس برخی پژوهش -ها، دو مورد اول (انسجام اجتماعی و امنیت ) از رتبه بالاتری برخوردارست . ازطرفی کمترین فراوانی مربوط به شاخص مدیریت شهری ، کیفیت زندگی ، سرزندگی حفاظت از مرکز شهر بود. مهمترین علت این امر را می توان در وابستگی مستقیم این مفهوم به شرایط مکانی ، زمانی و مهم تر از همه ، بستر اجتماعی - اقتصادی و مدیریتی جامعه هدف دانست .

کلیدواژه ها:

شهر زیست پذیر ، برنامه ریزی شهری ، شاخص اجتماعی ، امنیت ، کیفیت زندگی