زبان مشترک معماری و مهندسی سازه

معماری از دیرباز در پی خلق فضاهایی بوده است که علاوه بر زیبایی ، کارایی و استحکام، بتواند با کاربرانش ارتباط برقرار سازد. امروزه، تعامل سازه و معماری ، از جمله مسائلی است که نظر طراحان را به خود جلب نموده است . در معماری سنتی ایران، روند تعامل سازه و معماری به طور پیوسته و در کمالیکپارچگی بود. علم هندسه ابزار قدرتمندی در دست معماران است که با استفاده از آن می توانند تناسبات آسمان را اندازه گیری کند و تعادل، هماهنگی ، زیبایی و نظم را روی زمین بیافرینند. از این رو هندسه نزد معمار هم علم و هم هنر است اما با توجه به تغییرات حاصل از عصر صنعت و به التبع آن ورود جریانات غربی به کشور، در سده های اخیر، تعامل سازه و معماری میان پژوهشگران و محققان، مورد بحث و مجادله قرار گرفته است . هدف از این مقاله ، دستیابی به زبان مشترک معماری با هنر مهندسی سازه می باشد که به سبب آن، تعامل مطلوبی بین معماری و سازه حاصل گردد. در این راستا، روش تحقیق ، تلفیقی از روش تاریخی -تفسیری ، توصیفی - تحلیلی و منطقی می باشد و ابزار جمع آوری اطلاعات، کتابخانه ای است .نتایج تحقیق نشان دهنده آن است که هندسه ، زبان مشترک معماری و هنر مهندسی سازه است . به نحوی که ، در دوره های مختلف معماری ایران، هندسه از ویژگی های بارز آثار محسوب می گردد. از طرفی ،هندسه یکی از مهمترین شاخصه های وحدت ویکپارچگی دریک اثر معماری می باشد. امید است با استفاده از این رویکرد، نه تنها به ارزیابی آثار معماری پرداخته شود ،بلکه بتوان فرآیند طراحی را تبیین نمود که طراحان را قادر سازد با عنایت به مسائل سازه ای ، طرح های معمارانه فاخری را ارائه دهند.

کلیدواژه ها:

زبان مشترک ، معماری ، تعامل ، سازه ، هندسه