طراحی مجتمع مسکونی برای اقشار کم درآمد در راستای افزایش اجتماع پذیری در منطقه ۲۱ شهر تهران

مجتمع های مسکونی به عنوان بستری از تعاملات اجتماعی ساکنان و مکان بروز و برآورده شدن نیازهای روحی واجتماعی آنها در پیگیری مفاهیم کیفی حائز اهمیت است . امروزه مجتمع های مسکونی مانند یک خوابگاه بزرگ عمل می کنند وتنها به عنوان محلی برای سکونت ، بدون هیچگونه بار فرهنگی و اجتماعی به حیات خود ادامه می دهند و این امر باعث تشدید بحران هویت و عدم سرزندگی در آنها می شود. در جوامع امروزی میزان و شیوه تعامل اجتماعی افراد در محل سکونت و زندگی دچار مشکل شده است که با کم رنگ شدن مفهوم همسایگی روز به روز بر ضغف آن افزوده می شود. با تغییردر الگوی تولید مسکن و شرایط زیست محیطی شهرها موجب شد تا آرام آرام شهرهای ما از پویایی و سرزندگی دور و به مجموعه های بی روح از بلوکهای سیمانی تبدیل شوند و فضاهای ارتباط جمعی همسایگی کنار گذاشته شود، که لازم است این گونه فضاها دوباره احیا شود. پرسش اصلی عبارت است از: چگونه می توان در طراحی مجتمع مسکونی اجتماع پذیری را افزایش داد؟ متغییر ها و مولفه های موثر بر اجتماع پذیری فضا کدام اند ؟ از آنجا که تعاملات اجتماعی در عصر جدید رو به کاهش است ، هدف این مقاله افزایش اجتماع پذیری با استفاده از عوامل کالبدی -فضایی ، روانی -اجتماعی و ترکیب این دو باهم در مجتمع مسکونی است تا بناهای بی روح امروزی با حضور انسان به عنوان عاملی حیات بخش به یک محیط سرزنده تبدیل شود. روش مورد استفاده در این پژوهش بر حسب هدف، روش تحقیق کاربردی و شیوهی مطالعه بر حسب روش و ماهیت ، تحقیق توصیفی تحلیلی می باشد و گردآوری اطلاعات آن بر مبنای مطالعه منابع کتابخانه ای وتحلیل محتوایی آنها بوده است . بر اساس نتایج به دست آمده از تحلیل داده های پژوهش عناصر کالبدی -فضایی پویا، عوامل فعالیتی -رفتاری و شخصیتی به ترتیب بیشترین اهمیت را در طراحی مجتمع های مسکونی برای اقشار کم درآمد دارند.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، اقشار کم درآمد ، اجتماع پذیری