فاکتورهای تاثیرگذار معماری پایدار بر افزایش حس تعق به مکان

معماران باید در راستای تامین زندگی مطلوب، با بهره گیری از طبیعت و الگوهایش به دنبال راهکارهایی جهت وارد کردن کمترین خسارت به محیط زیست ، اصلاح الگوی مصرف، کاهش مصرف انرژی های تجدیدناپذیر و خطرات گرم شدن کره زمین ، کاهش زباله و بازیافت صحیح آن و… در صنعت ساختمان باشند تا اهداف توسعه پایدار شهری را تامین نمایند. می توان پایداری در معماری را بر پایه الگویی تصور کرد که در آن به جای هدر رفتن بیش از حد و یا نادیده گرفتن منابع در دسترس، از آنها به شکل بهینه بهره مند شد. استفاده بهینه از انرژی و به کار گیری مصالح قابل بازیافت در ساخت بنا، توجه به جنبه های اقلیمی ، بومی و فرهنگی محل احداث پروژه از مفاهیم اصلی پایداری در طراحی معماری است .اگر ساختمانی منطبق با اصول معماری پایدار باشد نه تنها افرادی که از آن ساختمان استفاده می کنند کمترین آسیب و آلودگی را برای محیط خود ایجاد می کنند بلکه از انرژی هایی که در دل طبیعت وجود دارد نیز بیشترین بهره را می برند. و ناخودآگاه حس تعلق به مکان بوجود می اید. و تعلق خاطر انسان به مکان است که این حس را مثبت یا منفی می سازد. این حس باعث دادن شخصیت یا هویت به مکان می شود زیرا مکان به خودی خود فاقد این هویت است . اگر ساختمان یا شهر یا طبیعت در انسان هیچ گونه احساسی را برانگیخته ننماید از نظر آن انسان فاقد هویت و شخصیت است .بنابراین با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی ، دستاورد این پژوهش را می توان ذکر این نکته دانست که فضاهای به وجود آمده توسط انسان، از لحاظ کالبدی دارای کاراکترهای مشخص و متمایز است که در آفرینش احساس تعلق به مکان موفق تر است . در واقع به هر اندازه محیط در تامین سطوح مختلف نیازهای انسانی تواناتر باشد؛ به همان نسبت فرد ارتباط خود با محیط را موثر می داند و به آن محیط احساس تعلق بیشتری دارد. و رابطه بین انسان و مکان یک کنش متقابل و دو طرفه است که همین رابطه و کنش باعث ایجاد خاطره ها و تداعی هویت مکان برای انسان می شود.