تاثیر نسبت مواد تشکیل دهنده و شرایط عمل آوری بر ترمیم بتن های ترک خورده با عامل خودترمیم زیستی پاششی

ترمیم های شیمیایی و استفاده از رزین ها در مسدود کردن ترکهای سازه های بتنی بسیار رایج است اما روش های نوینی همچون ترمیم بیولوژیک که بر پایه تولید رسوبات معدنی توسط باکتری ها استوار است ، به تدریج در حال رشد و توسعه در صنایعی عمرانی هستند. در این مطالعه با تعریف ۷ طرح اختلاط و استفاده از دو پوزولان دوده سیلیسی و زئولیت به ترتیب با ۵، ۱۰ و ۱۵ درصد و ۱۰، ۲۰ و ۳۰ درصد به عنوان جایگزین سیمان، نمونه های مکعبی فشاری ساخته شده. آزمون های مقاومت فشاری و جذب آب نهایی بر روی این نمونه ها انجام شد. جهت ارزیابی اثر ترمیمی عامل بیولوژیک ، در سن ۷ روزه، نمونه های فشاری زیر جک بتن شکن تا ۹۰% مقاومت فشاری، بارگذاری شده و پس از ترک خوردگی تحت شرایط عمل آوری مختلف قرار گرفتند. مقایسه نتایج مقاومت فشاری بدست آمده تا سن ۹۰ روز و همچنین جذب آب در سن ۲۸ روز بین نمونه های سالم و نمونه های ترک خورده در سن ۷ روز نشان داد که در سن ۲۸ روز طرح حاوی ۱۰% دوده با ۷.۲۹% بیشترین افزایش و طرح حاوی ۳۰% زئولیت با ۶.۱۲% کمترین افزایش مقاومت فشاری را داشت . همچنین در سن ۹۰ روز، عملکرد طرح حاوی درصد ۳۰ زئولیت و درصدهای ۵ و ۱۰ دوده نسبت به سایر طرح ها بهتر بود. کمترین میزان افزایش جذب آب در سن ۲۸ روز در مقایسه نمونه های آسیب دیده و سالم به عنوان معیاری برای بررسی اثر ترمیم در شرایط هوای آزاد متعلق به طرح SF۵ و به میزان ۸۸.۲۱% بود. در گروه زئولیت نیز طرح Z۳۰ با ۵۴.۲۴% درصد افزایش ، کمترین افزایش را در میزان جذب آب نشان داد.

کلیدواژه های تاثیر نسبت مواد تشکیل دهنده و شرایط عمل آوری بر ترمیم بتن های ترک خورده با عامل خودترمیم زیستی پاششی:

خودترمیمی ، ترک بتن ، زئولیت ، دوده سیلیسی ، ترمیمترک