شناسایی و تحلیل پارامترهای موثر بر انتخاب مواد مورد نیاز در ساختمان های پایدار با استفاده از رویکرد تحلیل شبکه فازی و رویکرد دیمتل

معماری پایدار یا معماری پایا (به انگلیسی : ( Sustainable architecture گرایشی در معماری است که به دنبال به حداقل رساندن اثرات منفی زیست محیطی ساختمانها از طریق افزایش بهره وری و اعتدال در استفاده از مصالح ، انرژی ، فضای ساخت و به طور کلی اکوسیستم در ابعاد وسیع است . معماری پایدار که در واقع زیرمجموعه طراحی پایدار است را شاید بتوان بعنوان یکی از جریانهای مهم معاصر به حساب آورد که عکس العملی منطقی در برابر مسائل و مشکلات عصر صنعت به شمار می رود. طراحی پایدار نوعی از طراحی است که قصد دارد به نیازهای امروز، بدون لطمه زدن به منابع نسل های آینده پاسخ دهد. برای مثال، نیمی از ذخایر سوختی در ساختمانها مصرف می شود که این به نوبه خود منجر به بحرانهای زیست محیطی شده و خواهد شد. بنابراین ، ضرورت ایجاد و توسعه هرچه بیشتر مقوله پایداری در معماری بخوبی قابل مشاهده است . به طور کلی امروزه سعی می شود با بهره گیری هرچه بهتر از منابع طبیعی به عنوان ذخایری تجدید ناپذیر، به آن توجه جدی تری شود. برای کنترل این منابع ، سه نوع استراتژی می تواند مورد توجه قرارگیردکه شامل حفظ انرژی ، حفظ آب و حفظ مواد است . جوامع امروزی نیز برای حضوری موفق در دنیای رقابت ، ناچار به مدیریت انرژی می باشند. بنابراین در پروژه های جدید، پس از آنکه اهداف پروژه معین گردید، عوامل اثر گذار بر کارایی انرژی از طریق رفع موانع در توسعه ساختمان های پایدار دارای اهمیت می شود. از همین رو در این تحقیق سعی بر آن است تا موانع موجود در انتخاب مصالح ساختمانی پایدار را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهیم . با استفاده از نتا یج این تحقیق می توان با شناسایی این مسائل مشکلات را شناسایی و برطرف کرد و به هدف نهایی استفاده بهینه دست یافت . نتایج این مطالعه تصمیم گیری بهتر و تمرکز بر موانع تهیه مصالح در ساختمان ها ی پایدار را برای تصمیم گیرندگان و مدیران فراهم می کند.

کلیدواژه ها:

ساختمان های پا یدار ، تحلیل شبکه فازی ، رویکرد دیمتل ، مدیریت انرژی