بررسی کاربرد قراردادهای مهندسی، تدارکات و ساخت و ساز در پروژههای بین المللی نیرو

قراردادهای مهندسی، تدارکات و ساخت و ساز (EPC) در راه تبدیل شدن به معمول ترین شکل قراردادی است که توسط بخش خصوصی برای انجام کارهای ساختمانی در پروژه های زیربنایی در مقیاس بزرگ اعمال میشود. در هر پروژه، لازم است که مدیریت قرارداد خوب در محل وجود داشته باشد. در غیر این صورت میتواند پیامدهای منفی برای همه طرفهای درگیر شامل مشتری، پیمانکار، وام دهندگان، دولت و غیره داشته باشد . اگر مدیریت قرارداد به درستی اجرا و کنترل نشود، ممکن است تاثیر منفی بر کل پروژه داشته باشد. چنین خرابیهایی ممکن است شامل یک برنامه تاخیری، هزینه های بیش از حد، کیفیت، ایمنی و موارد دیگر باشد. امروزه برخی از پیمانکاران از انعقاد قراردادهای EPC درحوزههای قضایی خاص خودداری میکنند، زیرا در گذشته تعدادی از پیمانکاران متحمل خسارات سنگینی شده اند. یک رویکرد کیفی به منظورتجزیه و تحلیل نقاط بحرانی قراردادها بر اساس بررسی مطالعات موردی مرتبط از بخش برق و مصاحبههای تکمیلی با متخصصان تجاری استفاده شد. این مطالعه پژوهشی، بندهای کلیدی و دامهایی را که باعث اکثریت اختلافات در قراردادهای EPC میشود، شناسایی کرده و به منظور افزایش درک مشترک آنها، شرح این شرایط را ارائه میکند. علاوه بر آن، عوامل کلیدی تکمیل موفقیت آمیز پروژه تحت طرح قراردادEPC تعریف شد. همچنین مشخص شد که طرح پیمانکاری EPC میتواند برای پروژههای برق بسیار خوب عمل کند، به ویژه در مواردیکه پیمانکار در موقعیت خوبی برای درک تمام جنبههای قانونی قرارداد، از جمله تخصیص خطرات است.

کلیدواژه ها:

مدیریت قرارداد ، قراردادهای EPC ، ساخت و ساز بین المللی ، صنعت نیرو