تبیین جایگاه وجودی انسان در ادبیات عرفانی عطار

پیوند با حق به تصویر می کشد. در دیدگاه عطار، انسان در مسیر عرفانی با چالش ها و مراحلی چون طلب، عشق، معرفت و فنا روبرو می شود که هر یک از این مراحل، تجربه ای از خودشناسی و ترک وابستگی های نفسانی را می طلبد تا فرد به کمال و خودآگاهی برسد. عشق الهی، به ویژه در آثار عطار، به عنوان نیرویی محرک و اصلی برای حرکت انسان به سوی حقیقت و نور معرفی می شود؛ عطار از عشق به عنوان نیرویی یاد می کند که عقل بشری، با محدودیت های خود، قادر به درک آن نیست و تنها از طریق عشق است که انسان می تواند به حقیقت نهایی و پیوند با ذات الهی برسد. هدف این تحقیق، بررسی و تحلیل مسائل وجودی انسان در شعر عطار و روشن ساختن جایگاه و نقش انسان در نظام عرفانی است؛ به ویژه موضوعاتی چون جایگاه انسان در هستی، مفهوم مرگ و حیات، و ضرورت عبور از نفس و شناخت خویشتن مورد توجه قرار گرفته اند تا درک بهتری از دیدگاه عطار نسبت به مسائل وجودی به دست آید. از منظر عطار، مرگ نه پایان بلکه آغازی برای پیوند انسان با حقیقت و ذات الهی است، و فنا بالاترین مرحله در سفر عرفانی محسوب می شود که انسان در آن خود را در حق می یابد و به وحدت وجود دست می یابد. عطار در اشعارش غربت انسان در جهان مادی را نیز به تصویر می کشد و تلاشی را که او برای بازگشت به اصل و حقیقت هستی به کار می بندد، به عنوان جستجوی معنای ژرف زندگی و مرگ معرفی می کند. عطار به مثابه راهنما، مخاطب را به تجربه ای از شناخت حقیقت و پیوند با هستی دعوت می کند و این سفر عرفانی را مسیری معرفی می کند که از خودشناسی آغاز و به توحید عرفانی منتهی می شود، جایی که انسان می تواند از خود فراتر رفته و در حضور حقیقت به آرامش و کمال برسد.

کلیدواژه ها:

عطار ، عشق الهی ، خودشناسی ، وحدت وجود