بررسی تاثیر برنامه ریزی درسی مبتنی بر خلاقیت بر کیفیت تعاملات در محیط های آموزشی

برنامه ریزی درسی مبتنی بر خلاقیت یکی از رویکردهای نوین در آموزش است که تاثیرات قابل توجهی بر کیفیت یادگیری و تعاملات آموزشی دارد. این تحقیق به بررسی تاثیر این نوع برنامه ریزی بر تعاملات معلم و دانش آموز در محیط های آموزشی می پردازد و بر اهمیت ایجاد فضای آموزشی خلاقانه در ارتقای کیفیت آموزش و یادگیری تاکید دارد. در این راستا، بررسی مبانی نظری مختلف از جمله نظریه های خلاقیت و مدل های برنامه ریزی درسی خلاقانه در این مطالعه جایگاه ویژه ای دارد. به طور خاص، نظریه های هوش های چندگانه گاردنر و تفکر خلاق تورنس، به عنوان چارچوب هایی برای تحلیل روابط میان خلاقیت، یادگیری و تعاملات آموزشی در نظر گرفته شده اند. برنامه ریزی درسی مبتنی بر خلاقیت، با استفاده از روش های تدریس نوآورانه مانند بازی ها، پروژه های گروهی و فعالیت های مشارکتی، می تواند به طور چشمگیری بر انگیزه و مشارکت دانش آموزان تاثیر بگذارد. این روش ها علاوه بر تقویت مهارت های فردی و گروهی دانش آموزان، موجب بهبود کیفیت تعاملات معلم و دانش آموز می شوند و فضایی مثبت و پرانرژی در کلاس های درس ایجاد می کنند. همچنین، تاثیر خلاقیت بر فرآیند یادگیری و ارتباط آن با افزایش انگیزه و مشارکت دانش آموزان در کلاس، از دیگر نتایج مهم این مطالعه است. معلمان نیز باید به عنوان تسهیل گران یادگیری، شرایطی را فراهم آورند که دانش آموزان بتوانند به شیوه های نوآورانه و خلاقانه به حل مسائل پرداخته و ایده های جدید خود را با دیگران به اشتراک بگذارند.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی درسی ، خلاقیت ، تعاملات ، محیط های آموزشی