اثربخشی روش های تدریس فعال در مقابل سنتی

هدف این مقاله بررسی اثربخشی روش های تدریس فعال در مقابل روش های تدریس سنتی و تحلیل مزایا و معایب هر یک از این روش ها در فرایند یادگیری دانش آموزان است. روش های تدریس سنتی، که معمولا معلم محور و انتقالی هستند، بر حفظ دانش و اطلاعات تاکید دارند، در حالی که روش های تدریس فعال، با محوریت مشارکت و تعامل دانش آموزان، بر تفکر انتقادی، حل مسئله و یادگیری عمیق تاکید می کنند. در این مقاله به مقایسه نتایج یادگیری دانش آموزان در هر دو رویکرد پرداخته شده و تاثیر این روش ها بر انگیزه، تعامل اجتماعی، و مهارت های حل مسئله دانش آموزان بررسی می شود. همچنین، چالش ها و موانع اجرایی در پیاده سازی روش های تدریس فعال در مدارس مورد توجه قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که روش های تدریس فعال به طور قابل توجهی بر بهبود درک مفاهیم، افزایش انگیزه و تقویت مهارت های اجتماعی دانش آموزان تاثیر دارند، در حالی که روش های سنتی ممکن است محدودیت هایی از نظر تعامل و خلاقیت ایجاد کنند. با این حال، برای دستیابی به نتایج بهینه، ترکیب روش های تدریس فعال و سنتی می تواند راهکار موثری باشد. این مقاله بر اساس منابع مختلف تحقیقاتی و تجربی به تحلیل و ارزیابی اثرات این دو رویکرد پرداخته و پیشنهاداتی برای بهبود روش های تدریس در مدارس ارائه می دهد.واژه های کلیدی:

کلیدواژه ها:

روش تدریس فعال ، روش تدریس سنتی ، یادگیری ، انگیزه ، مشارکت ، مهارت های اجتماعی ، حل مسئله