اثربخشی رویکرد طرحواره درمانی برکنترلگری، احساس تنهایی و رضایت از زندگی زنان نابارور

هدف: هدف از پژوهش حاضر اثربخشی طرحواره درمانی برکنترلگری، احساس تنهایی و رضایت از زندگی زنان نابارور است. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی بود که با گروه آزمایش، طرح پیش آزمون – پس آزمون و یک گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری: شامل کلیه زنان متاهلی بود که مشکل ناباروری داشتند و در سال ۱۴۰۰ به مرکز ناباروری میلاد مشهد مراجعه کرده بودند و۳۰ نفر به صورت در دسترس انتخاب شدند و در ۲ گروه ۱۵ نفری به صورت تصادفی تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه کنترلگری(CQ) پرسشنامه احساس تنهایی (UCLA) و پرسشنامه رضایت از زندگی(SWLS) در پیش آزمون پاسخ دادند. سپس گروه آزمایش در هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای، با طرحواره-درمانی شرکت کردند وگروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. بعد از اتمام جلسات پرسشنامه ها مجدد پاسخ داده شد. یافته ها: داده ها با استفاده نرم افزار ۲۶spss- و روش تحلیل کوواریانس بررسی شدند. نتیجه گیری: یافته های تحقیق نشان داد که طرحواره درمانی گروه آزمایش و در مرحله پیگیری یکماهه بر کنترلگری، احساس تنهایی و رضایت از زندگی زنان نابارور به طور معناداری تاثیر دارد (۰۰۱/۰> p). پیشنهاد می شود برای بهبود وضعیت روانشناختی زوجین نابارور از طرحواره درمانی بهره ببرند.

کلیدواژه ها:

احساس تنهایی ، رضایت از زندگی ، زنان نابارور ، طرحواره درمانی ، کنترلگری