درونگرایی در معماری مسکونی ایران

خانه یکی از مباحث مهم در معماری ما می باشد که کمتر به آن پرداخته شده است . به گفته دانشمندان، کهن ترین خانه سازی ها به هنگام فرود آمدن آدمیان از غارها به کوهپایه و دشت انجام شد که پس از آن آدمی ناگزیر به ساخت سرپناه گردید. نشانه های به دست آمده از کهن ترین خانه سازی ها در جهان تا به امروز در گنج دره کرمانشاه یافت شده است که پیشینه آن به ده هزار و پانصد سال پیش می رسد.بناهای حیاط دار در ایران قدمتی در حدود هشت هزار سال دارند. بناهای مختلف و خانه به طور اخص تا رسیدن به شکل حیاط مرکزی کامل ، زمانی در حدود شش هزار سال را طی کرده اند و در هر کدام از دوره های تاریخی ، حیاط یک یا چند کاربرد از آنچه یاد شده را داشته است . با بررسی معماری مسکونی در می یابیم که خانه ها اغلب در نمای بیرون چیزی جز خشت و گل ندارند ولی در داخل دنیایی از ظرافت و زیبایی دارد و درونگرا می باشد. در این راستا در پژوهش حاضر درونگرایی در بناهای مسکونی با استفاده از روش توصیفی ، تحلیلی مورد مطالعه قرار گرفته و به شناسایی اصول به کار رفته در معماری مسکن درونگرا پرداخته است .اهمیت این بررسی را می توان ناشی از بین رفتن برخی از ویژگیهای مسکن بومی دانست که جنبه ای هویتی و فرهنگی داشته اند و میتوانند در طراحی مسکن مطلوب معاصر نقش بسزایی داشته باشند.

کلیدواژه ها:

مسکن ، حیاط مرکزی ، درونگرا