ارزیابی پایداری مسکن با استفاده از مدل ردپای بوم شناختی مطالعه موردی :استان تهران

مسکن علاوه بر مکان فیزیکی و کالبدی ، کل محیط مسکونی را در بر می گیرد و دارای گستره ای با ابعاد متنوع و چند بعدی است . مسکن پایدار یکی از ارکان اصلی توسعه پایدار است لذا توجه به مسکن و برنامه ریزی آن در راستای توسعه پایدار شهری در چهارچوب برنامه ریزی های ملی ،منطقه ای ،شهری و محلی یک نیاز ضروری است . هدف از پژوهش حاضر ارزیابی پایداری مسکن استان تهران با استفاده از روش ردپای اکولوژیکی می باشد. روش پژوهش حاضر از نوع کاربردی و رویکرد حاکم بر آن توصیفی -تحلیلی می باشد.جهت تکمیل مبانی نظری پژوهش از منابع و اسناد کتابخانه ای موجود در این حوزه استفاده گردید. با مشورت از اساتید و متخصصان در این زمینه و همچنین استفاده از پژوهش های گذشته در نهایت برای ارزیابی سطح پایداری مسکن استان تهران پنج شاخص برق،گاز،آب،زباله و محیط ساخته شده مورد سنجش و محاسبه قرار گرفتند.جهت تحلیل از داده های موجود در سالنامه آماری سال ۱۴۰۰ استان تهران که آخرین سالنامه آماری در زمان انجام پژوهش بود استفاده گردید.نتیجه پژوهش نشان داد که شاخص مصرف برق با سرانه ردپای اکولوژیکی ۲۴/۰ دارای بیشترین سرانه است ، شاخص زمین ساخته شده با سرانه اکولوژیکی ۰۰۹/۰ در رتبه دوم ، شاخص مصرف گاز با سرانه اکولوژیکی ۰۰۷/۰ در رتبه سوم و شاخص های مصرف آب و زباله تولید شده با سرانه اکولوژیکی ۰۰۵/ ۰ در رتبه چهارم قرار دارند. در نهایت ردپای اکولوژیکی مسکن استان تهران برابر با۳۲۲۹۱۷۳ هکتارجهانی که سرانه ای در حدود ۲۶/۰ هکتار جهانی برای هر نفر است و مقدار ظرفیت زیستی این استان ۲۳۷۹۲۲۶ هکتارو سرانه ای در حدود ۱۹/۰ هکتار برای هر نفر محاسبه شد. ردپای اکولوژیکی مسکن در حدود ۸۴۹۹۴۷ هکتار بیشتر از ظرفیت زیستی این استان است که حکایت از ناپایداری مسکن این استان دارد.

کلیدواژه ها:

مسکن پایدار ، ردپای اکولوژیکی ، ظرفیت زیستی ، استان تهران