بررسی ارتباط بین پیشرفت تحصیلی کودکان استثنائی و تنبیه بدنی آنها

کودکان کار یکی از اقشار آسیب پذیر در جامعه هستند که همزمان با تامین نیازهای اقتصادی خانواده، وظیفه یادگیری و پیشرفت تحصیلی را نیز بر عهده دارند. ترکیب این دو نقش چالش های بسیاری برای این کودکان ایجاد می کند که می تواند به طور مستقیم یا غیرمستقیم بر روند آموزشی و سلامت روانی آنان تاثیر بگذارد. تحصیلات ابتدایی به عنوان مرحله ای حیاتی و بنیادین در زندگی کودکان به شمار می رود که تاثیرات عمیق و ماندگاری بر پیشرفت تحصیلی و توسعه فردی آنان دارد تنبیه یکی از ابعاد نگران کننده در محیط های آموزشی است که عوارض نامطلوبی را برای دانش آموزان به همراه دارد. تنبیه می تواند عوارض جانبی نامطلوبی را به همراه داشته و احساس ناخوشایندی را در دانش آموز ایجاد کند. البته معلمان و خانواده ها آگاه باشند مشکل دیگری که تنبیه می تواند داشته باشد، مسری بودن آن است. کسانی که شاهد تنبیه شدن افراد، توسط دیگران باشند می توانند عوارض خطرناکی همچون بدرفتاری، خشونت و حتی برخورد فیزیکی با همسالان خود به همراه داشته باشد. بنابراین معلمی که در حضور جمع، دانش آموزان را تنبیه می کند به آنها پرخاشگری را آموزش خواهد داد. البته نه تنها معلمان بلکه خانواده ها هم می توانند این نوع رفتار را به فرزندان خود یاد دهند. تمام افراد بر این باورند که نمی توان با تنبیه کردن کودکان به نتیجه خوبی دست یافت. بلکه این نوع عملکرد باعث می شود کودک پرخاشگر و تندخو شود و کاملا عکس خواسته ما عمل کند. درواقع تنبیه می تواند سبب افزایش مقاومت روانی و مقابله در مقابل تهدید کننده شود. تنبیه بدنی کودکان دارای اثرات مخرب کوتاه و بلندمدت بر جسم و روح آنان است و عوارض نامطلوبی همچون ترس، عدم یادگیری رفتار درست، توجیه صدمه زدن به دیگران، پرخاشگری نسبت به عامل تنبیه کننده، جانشین شدن یک پاسخ نامطلوب به جای پاسخ نامطلوب دیگر و الگوبرداری از آن توسط دیگران را به همراه دارد. راه کارهایی برای کمک به اصلاح رفتارهای دانش آموز و حتی معلمان در مدارس وجود دارد که در این مقاله به آن پرداخته میشود.

کلیدواژه ها:

پیشرفت تحصیلی ، تنبیه بدنی ، کودکان استثنایی ، مدارس ، دانش آموزان