برآورد ارزش اقتصادی موزه جنوب شرق ایران با استفاده از روش ارزش گذاری مشروط

گردشگری تاریخی یکی از بزرگ ترین منابع توسعه اقتصادی در هر منطقه است و رشد سریع آن تغییرات فراوانی را به دنبال دارد. برای بیان اهمیت گردشگری تاریخی و تبدیل آن به ارزش های پولی لازم است جاذبه های گردشگری با استفاده از روش های مناسب ارزش گذاری شوند. در مطالعه حاضر، ارزش تفریحی بزرگترین موزه جنوب شرق ایران واقع در استان سیستان و بلوچستان با استفاده از روش ارزش گذاری مشروط برآورد شده و عوامل موثر بر تمایل به پرداخت بازدیدکنندگان برای بهبود وضعیت و حفاظت از این موزه نیز با استفاده از الگوی لاجیت مورد بررسی قرار گرفته است. به این منظور ابتدا حجم نمونه بر اساس روش کوکران تعیین شد و سپس داده ها از طریق پرسش نامه و مصاحبه حضوری جمع آوری شدند. نتایج نشان داد که متغیرهای «شغل»، «درآمد»، «فصل مورد بازدید» و «حداکثر مبلغ پیشنهادی» تاثیر معنی داری بر تمایل به پرداخت افراد دارند اما متغیرهای «سن»، «جنسیت»، «وضعیت تاهل»، «تحصیلات»، «تعداد اعضای خانوار»، «وسایل نقلیه»، «بومی یا غیربومی بودن»، «هدف اصلی از بازدید» و «جذابیت منطقه» اثر معنی داری ندارند. همچنین بر اساس محاسبات انجام شده، متوسط تمایل به پرداخت برای هر بازدیدکننده به منظور حفاظت و بهبود وضعیت موزه جنوب شرق ایران، ۱۰۰۹۵۰ ریال در ماه است و ارزش تفریحی سالانه آن ۴،۵۵۴،۸۶۰ ریال برآورده شد که نشان دهنده اهمیت بالای این موزه برای بازدیدکنندگان است.

کلیدواژه ها:

Non-Market Value ، Historical Tourism Economy ، Willingness To Pay ، Tourism ، Logit Model ، ارزش غیربازاری ، اقتصاد گردشگری تاریخی ، تمایل به پرداخت ، توریسم ، مدل لاجیت