تحلیل و واکاوی دیدگاه رورتی در خصوص تفکیک حوزه خصوصی از حوزه عمومی

رورتی با به چالش کشیدن کل سنت فلسفی غرب که به عقیده او باعث دوگانه انگاری های بی فایده نظری در طول تاریخ فلسفه شده، می خواهد در بستر "فرهنگ رستگاری بخش ادبی" به ساختارشکنی و رفع این دوگانه انگاری ها مبادرت ورزد. رورتی با ایجاد خط انشقاقی میان حوزه های خصوصی و عمومی می خواهد سهم و دخالت فیلسوفان را در ارائه دیدگاه های نظری و فلسفی مشخص کند و بگوید حوزه سیاست نیازی به کسب مبانی از معیارهای فردی حوزه خصوصی ندارد. گویی رورتی با تقلیل فلسفه به ادبیات می خواهد مانع از بلندپروازی ها و دخالت های فیلسوف با نظریه‎پردازی شود. در واقع، او با تفکیک بین دو حوزه خصوصی و عمومی یا سیاست معتقد است، ابزار فیلسوف تخیل و حوزه فکری وی فرهنگ ادبی و جایگاه او حوزه خصوصی است. آیا با فرض قبول معیارهای پراگماتیستی این تفکیک فرد در دو حوزه کاملا مختلف از وی شخصیتی دوگانه نمی سازد؟ آیا این موضع گیری فکری می تواند معقول و قابل قبول باشد؟

کلیدواژه ها:

Redemption Literary Culture ، Deconstruction ، Dualisms ، Private Sphere ، Public Sphere ، فرهنگ رستگاری بخش ادبی ، ساختارشکنی ، دوگانه انگاری ها ، حوزه خصوصی ، حوزه عمومی