تحلیل مفاهیم زهد و ریا در غزلیات فخر الدین عراقی

مقاله حاضر به روش مروری- کتابخانه ای است، که با توجه به نظرات اندیشمندان این عرصه به رشته تحریر در آمده است. هدف از این مطالعه بررسی تحلیل مفاهیم زهد و ریا در غزلیات فخر الدین عراقی می باشد. محتوای لازم برای نگارش این مطالعه از طریق جستجو در پایگاه های اطلاعاتی SID، scholar G، موتور جستجوی گوگل در این حوزه بدست آمده است. نتایج بدست آمده نشان می دهد: غزلیات فخرالدین عراقی با نگاهی عمیق به زهد و ریا، مسائل بنیادین انسانی و روحانی را بررسی می کند. زهد به عنوان یک حالت روحانی ناشی از عشق و تقدس و ریا به عنوان یک پدیده اجتماعی و اخلاقی به چالش کشیده می شوند. این دو مفهوم، به ویژه در مسیر جستجوی حقیقت و نزدیک شدن به خداوند به عنوان محورهای اصلی زندگی معنوی، بطن اشعار عراقی را تشکیل می دهند و خواننده را به تفکر درباره ی خلوص نیت و راستین بودن در مسیر زندگی دعوت می کنند. در غزلیات فخرالدین عراقی، مفاهیم زهد و ریا به طور عمیقی در تعامل و تضاد با یکدیگر قرار دارند. زهد به عنوان یک فضیلت معنوی و نشانه ای از رهایی از تعلقات دنیوی، نمایانگر تلاش جدی عراقی برای نزدیک شدن به خداوند و تحقق حقیقت الهی است. او بر این باور است که زهد حقیقی باید از درون آید و به زندگی روزمره پیوند بخورد. اما در مقابل، ریا به عنوان یک موانع جدی و تهدیدی برای زهد و معنویت واقعی مطرح می شود. عراقی به انتقاد از افراد ریاکار می پردازد و تظاهر به پرهیزکاری را نشانه ای از نفاق می داند که می تواند انسان را از دستیابی به حقیقت دور کند. به این ترتیب، او در اشعارش بر اهمیت صداقت در نیت و خلوص در پیوند با خداوند تاکید دارد، و زهد را راهی می داند برای غلبه بر ریا و دستیابی به معرفت حقیقی.

کلیدواژه ها:

زهد ، ریا ، غزلیات ، فخر الدینی عراقی