امید از دیدگاه نیما یوشیج و مولانا

مقاله حاضر به روش مروری- کتابخانه ای است، که با توجه به نظرات اندیشمندان این عرصه به رشته تحریر در آمده است. هدف از این مطالعه بررسی امید از دیدگاه نیما یوشیج و مولانا انجام گرفته می باشد. محتوای لازم برای نگارش این مطالعه از طریق جستجو در پایگاه های اطلاعاتی (SID)، scholar G و موتور جستجوی گوگل بدست آمده است. نتایج بدست آمده نشان می دهد، امید در آثار نیما یوشیج و مولانا نمایانگر یک حس عمیق و مضطرب است که به جستجوی معنایی فراتر از واقعیت های زندگی اشاره دارد. نیما یوشیج، به عنوان بنیان گذار شعر نو، در اشعارش بر امید به آینده و تغییر تاکید می کند. او در برابر ناامیدی ها و چالش های زندگی، به قدرت و زیبایی زندگی باور دارد و امید را به عنوان نیرویی مثبت که می تواند انسان را به سوی روشنایی و بلوغ سوق دهد، مطرح می کند. برای او، امید یک احساس زنده و پویا است که می تواند دگرگونی و نوآوری را به همراه داشته باشد. از سوی دیگر، مولانا با نگاهی عرفانی به موضوع امید می پردازد. او امید را به عنوان یک نیت و ارتقاء روحی می بیند که انسان را در مسیر عشق و شناخت خداوند هدایت می کند. مولانا بر این باور است که امید به خدا و عشق الهی می تواند انسان را از تاریکی ها نجات دهد و او را به حقیقت وجودی خویش نزدیک کند. در دیدگاه مولانا، امید نه تنها پاسخی به ناامیدی هاست، بلکه همانند نوری در دل تاریکی، راه را روشن می سازد و انسان را به سمت معرفت و عشق الهی می برد. هر دو شاعر، رغم تفاوت های روشی و مفهومی، نگاهی مثبت به امید دارند و آن را ابزاری برای مبارزه با نامیدی و تنگناهای زندگی می شمرند. امید در آثار آن ها هم به عنوان نیروی محرکه ای برای پیشرفت فردی و اجتماعی و هم به عنوان مسیر و وسیله ای برای نزدیکی به حقیقت وجودی مورد تاکید قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

امید ، نیما یوشیج ، مولانا