رابطه باورهای هوشی و عزت نفس دانش آموزان با میانجی گری عوامل عاطفی و شناختی

این مطالعه به بررسی نقش میانجی عوامل عاطفی-شناختی بین باورهای هوشی و عزت نفس دانش آموزان پرداخت. عزت نفس، باور و اعتقادی است که فرد، درباره ارزش و اهمیت خود دارد. از طرفی، نقش هوش و باورهای هوشی و تاثیر آن بر خودارزشمندی را نمی توان نادیده گرفت. نتایج تحقیقات مبین آن است که باورهای هوشی به عنوان یک مقوله انگیزشی که زیرساخت انگیزه های فرد برای رسیدن به موفقیت در سطحی بالاتر است، دارای اهمیت اساسی است. روش این پژوهش پیمایشی با مطالعه همبستگی (مدل معادلات ساختاری) است. جامعه آماری تحقیق را کلیه دانش آموزان دختر در سال تحصیلی ۴۰۲-۴۰۳ تشکیل دادند. برای تعیین حداقل حجم نمونه با توجه به اینکه تعداد متغیرهای پیش بین ۴ متغیر است لذا با ضرب متغیرهای پیشبین در ۴۰ تعداد نمونه پژوهش حاضر ۱۶۰ نفر به دست آمد که برای اطمینان بیشتر این تعداد ۱۰ درصد (۱۶ نفر) دیگر افزوده شده و به صورت تصادفی با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس از مدارس شیراز انتخاب شدند. عزت نفس با استفاده از پرسشنامه کوپر و اسمیت، عوامل شناختی و عاطفی با بهره مندی از پرسشنامه عوامل شناختی و عاطفی توسط یانگ و موسهلدر (۲۰۱۰) و از پرسشنامه باورهای هوشی مقیاس نظریه ضمنی هوش (ITIS )برای سنجش باورهای هوشی استفاده گردید. نتایج نشان داد که بین عوامل عاطفی-شناختی، باورهای هوشی و عزت نفس روابط معناداری وجود دارد اما عوامل عاطفی-شناختی نقش میانجی معناداری بین باورهای هوشی و عزت نفس ایفا نمیکند.

کلیدواژه ها:

باورهای هوشی ، عزت نفس دانش آموزان ، عوامل عاطفی ، عوامل شناختی ، مدل معادلات ساختاری.