بررسی نظریات موجود در زمینه عملکرد تحصیلی

آموزش و پرورش از مهمترین نهادهای اجتماعی است که در واقع کیفیت فعالیت سایر نهادهای اجتماعی تا اندازه زیادی بستگی به چگونگی عملکرد در این نهاد دارد (ندیمی و بروج، ۱۳۹۰). حساسیت تعلیم و تربیت از یک سو و پیچیدگی جهان امروز از سوی دیگر این را طلب می کند که به بحث آموزش و میزان یادگیری دانش آموزان توجه ویژه ای مبذول شود. امروزه تمرکز آموزش به جای ارایه ی برنامه های آموزشی یا مدیریت رفتار کلاسی، به پرورش دانش آموزان با انگیزه و راهبردی تغییر کرده است (پاریس و وینگوگراد ، ۲۰۰۸)، زیرا دانش آموزان بزرگترین سرمایه های هر جامعه به حساب می آید و می توانند با درهم آمیختن نیروی جوانی، علم و مهارت آموخته شده، چرخهای پیشرفت و توسعه را به حرکت در آورند. در حقیقت، امروزه ایجاد انگیزه در دانش آموزان برای یاد گیری و حفظ و تداوم آن، شاید یکی از اصلی ترین دغدغه های والدین و معلمین باشد. هم چنین از نقطه نظر آموزشی، ایجاد و حفظ یک انگیزش علاقه مدار در طول یاد گیری و آموزش بسیار حائز اهمیت است. بر این اساس به نظر می رسد که مهم ترین وظیفه مدارس، تدارک تجارب کیفی برای دانش آموزان، ایجاد علاقه و درگیر شدن در تکلیف و رشد مهارت ها و دانش آنان است(تسای، کونتر، لودکه، تراتوین و ریان ، ۲۰۰۹). با توجه به این که یک سوم جمعیت کشور ما را دانش آموزان تشکیل می دهند و افت تحصیلی یکی از مشکلات نظام آموزش و پرورش کشور ما است، ضرورت دارد عواملی که بر عملکرد تحصیلی دانش آموزان اثرگذار هستند مورد توجه قرار گیرند، چرا که عملکرد تحصیلی پایین سبب از دست رفتن سرمایه ملی و تلف شدن وقت و عمر دانش آموزان خواهد شد، بنابراین توجه به عملکرد تحصیلی و عوامل اثرگذار بر آن ضرورت دارد. از جمله این عوامل می توان به اضطراب امتحان و مهارت های اجتماعی اشاره کرد. اضطراب امتحان یک مشکل آموزشی مهمی است که سالانه میلیون ها دانش آموز و دانشجو را در سراسر جهان تحت تا ثیر قرار می دهد و هم چنین یک واکنش هیجانی نا خوشایند به موقعیت ارزیابی است که این هیجان با احساس نوعی تنش، تشویش و برانگیختگی سیستم عصبی خود کار مشخص می شود و حتی سلامت روانی دانش آموزان را تهدید می کند و بر کار آمدی، شکوفایی استعداد، شکل گیری شخصیت و هویت اجتماعی آنان تا ثیر سوء می گذارد و هم چنین به عنوان یکی از پدیده های فرا گیر و مشکل ساز میان دانشجویان و دانش آموزان می تواند در خود کار آمدی تحصیلی و عملکرد بهینه آنان به ویژه هنگام ارزشیابی اثر منفی گذارد (خسروی و بیگدلی،۱۳۸۷). اکتساب مهارت های اجتماعی، محور اصلی رشد اجتماعی، شکل گیری روابط اجتماعی، کیفیت تعامل های اجتماعی، سازگاری اجتماعی و حتی سلامت روان فرد به شمار می آید (تئودورو و همکاران، ۲۰۰۵). بیشتر روانشناسان بر این باورند که مهارت های اجتماعی مجموعه رفتارهای فراگرفته و قابل قبولی است که فرد را قادر می سازد با دیگران رابطه موثر داشته باشد و از عکس العمل های نامعقول اجتماعی خودداری کند. بنابراین مهارت های اجتماعی می تواند از مشکلات یادگیری دانش آموزان بکاهد و به کیفیت یادگیری آنها کمک کند. اما پژوهش هایی که در این راستا صورت گرفته است کمتر نقش مهارت های اجتماعی در یادگیری و بهبود فعالیت های آموزشی را مورد توجه قرار داده است. در راستای بهبود وضعیت تحصیلی این پژوهش به دنبال بررسی رابطه بین مهارت های اجتماعی و اضطراب امتحان با عملکرد تحصیلی در دانش آموزان می باشد. به امید انکه زمینه ساز رشد و توسعه نظام های آموزشی و کاهش افت تحصیلی دانش آموزان گردد.