پرورش انسان های مسئولیت پذیر؛ ارزیابی اهمیت تربیت اخلاقی و اجتماعی در مدارس ابتدایی کشور

تربیت اجتماعی یکی از مهم ترین اهداف و وظایف نظام های تعلیم و تربیت در همه ی دوره های تاریخ بوده است. از آنجا که دوره ی ابتدایی دوران شکل گیری شخصیت اجتماعی و اخلاقی کودک است، رویکرد اصلی بسیاری از نظام های تعلیم و تربیت در این دوره ی تربیت اجتماعی و اخلاقی است. با وجود این به نظر می رسد در نظام تعلیم و تربیت ایران رویکرد آموزش دانش در اولویت است و تربیت اجتماعی مورد غفلت و کم توجهی واقع شده است. این مجموعه ارزش ها، قواعد و هنجارهای اخلاقی محصول نظام فرهنگی است. در واقع نظام فرهنگی با تولید مجموعه ای از اهداف، آرمان ها و ارزش ها جهت کنش ها را مشخص می کند. از نظر پارسونز، ارزش ها و قواعد فرهنگی طی فرایند اجتماعی شدن از طریق نقش پذیری و کنش متقابل به اعضای جامعه منتقل و درونی می شود. کنش های مکرری که در چارچوب ارزش ها و قواعد مشترک و انتظام بخش نظام فرهنگی صورت می گیرند، الگوهای پایدار رفتاری را به وجود می آورند که به شکل نهادها تثبیت و تحکیم می شوند. نهادها در واقع سرمشق ها و الگوهای مشروع و مورد انتظار رفتار هستند که راهنمای کنش ها و تعامل اعضای جامعه محسوب می شوند. نهادها، کنش ها را پیش بینی پذیر و امکان تعامل و مشارکت پذیری کنشگران را فراهم می کنند.تربیت دارای ابعاد و گونه های مختلفی است که توجه به همه گونه ها در تربیت انسان، امری است که گریزی از آن نمی باشد. از میان گونه های تربیت، تربیت اجتماعی دارای اهمیت زیادی می باشد چرا که انسان موجودی است اجتماعی و باید خود را برای این نهاد آماده کند.

کلیدواژه ها:

انسان های مسئولیت پذیر ، تربیت اخلاقی و اجتماعی ، مدارس ابتدایی ، نقش پذیری