رویکردهای ناظر به عدالت آموزشی در مدارس

یکی از حوزه های کاربردی عدالت، عدالت در تعلیم وتربیت است که همانند خود مفهوم تربیت، هم در تعریف و هم در مصادیق آن اختلاف نظرهای زیادی مشاهده می شود. نگرش های مختلفی در باب عدالت آموزشی در عرصه عمل و چارچوب کلاس درس مطرح شده است که آشکار خواهد شد تا چه اندازه تعریف های متفاوت از عدالت آموزشی می تواند منجر به برخوردهای متفاوت و گاه مغایر در آموزش وپرورش شود. این بدان معناست که مفهوم عدالت آموزشی متضمن دلالت های خاصی است. تدارک تعلیم وتربیت رایگان برای همه کودکان تا حدی که به سطحی برسند که بعد از تمام شدن تحصیلات بتوانند وارد بازار کار شوند، تدارک یک برنامه درسی عمومی برای همه کودکان بدون توجه به زمینه های قبلی آنها، برخورداری همه کودکان از مدارس یکسان با امکانات مشابه بدون توجه به محل سکونتشان از جمله این دلالت ها به شمار می روند. اگر بحث عدالت آموزشی را محدود به محیط های آموزشی کنیم، می توان سه دسته عوامل را در آن دخیل دانست: ۱-موقعیت، منابع و امکاناتی که از طرف مسئولان نظام آموزشی تدارک دیده می شود.مانند معلم، منابع اولیه، برنامه درسی، محیط آمازشی؛ ۲-ویژگی هایی که از طرف دانش آموزان وارد محیط آموزشی می شود؛ مانند زمینه اقتصادی، فرهنگی و موقعیت اجتماعی دانش آموزان؛ ۳- ویژگی های نامحسوس که درنتیجه برخورد متقابل همه این عوامل به وجود می آید؛ مانند نوع برخورد معلمان با کودکان و نوع برخورد دانش آموزان با یکدیگر، بنابراین می توان گفت مبنا قرار دادن عدالت آموزشی می تواند آموزش وپرورش را در همه حوزه ها دچار تحول کند و زمینه بروز استعدادها و توانمندی ها را در سطح کلان فراهم آورد.

کلیدواژه ها:

عدالت آموزشی ، تعلیم و تربیت ، مدرسه ، دانش آموز.