فلز پرکننده ۴۰۴۷ و حرارت ورودی جوشکاری تیگ بر ریزساختار و خواص مکانیکی اتصال آلیاژ آلومینیم ۶۰۶۱

در این پژوهش، اثر فلز پرکننده ۴۰۴۷ و حرارت ورودی و در پی آن تاثیر پیرسازی بعد از جوشکاری در اتصال جوشی آلیاژ آلومینیم ۶۰۶۱ مورد بررسی قرار گرفت. در این راستا نمونههای از جنس ورق ۶۰۶۱ با ابعاد ۳×۵۰×۲۵۰ میلیمتر به روش جوشکاری تیگ با فلز پرکننده ۴۰۴۷ با قطر ۴/۲ میلیمتر با پخ جناقی یک طرفه، در دو حرارت ورودی کم(۹۰۰ ژول بر میلیمتر) و زیاد(۱۶۰۰ ژول بر میلیمتر) جوشکاری شدند. جهت بررسی تاثیر عملیات پیرسازی بر خواص اتصال از چرخه حرارتی با دمای ۲۰۰ درجه سانتیگراد به مدت ۵.۴ ساعت استفاده شد. مطالعه ریزساختاری مناطق مختلف جوش توسط میکروسکپ نوری و میکروسکپ الکترونی روبشی (SEM) مجهز به آنالیز EDS صورت گرفت. بررسی خواص مکانیکی شامل تغییرات سختی و استحکام کششی بود. نتایج نشان داد که گرمای ورودی با تاثیر بر درصد رقت ناشی از اختلاط فلز پرکننده با فلز پایه بر ترکیب شیمیایی ناحیه ذوب جوش و لذا نوع فازهای تشکیل شونده، سختی و راندمان اتصال اثر میگذارد. از طرفی اعمال پیرسازی موجب افزایش سختی (۷۶-۸۱ درصدی) و استحکام کششی (۵-۱۳ درصد) شد که این افزایش در نمونههای با حرارت ورودی کمتر بیشتر بود. بررسی راندمان اتصالهای جوشی ایجاد شده در این تحﻘیق نشان داد که با استفاده از فلز پرکننده ۴۰۴۷ میتوان بدون عملیات حرارتی به راندمان اتصالی به مﻘدار ۵۴-۵۵ درصد و با انجام عملیات پیرسازی به مﻘدار ۵۷-۶۱ درصدی دست یافت.

کلیدواژه ها:

جوشکاری تیگ ، آلومینیم ۶۰۶۱ ، عملیات حرارتی پیرسازی بعد از جوشکاری ، فلز پرکننده ی ۴۰۴۷