ظرفیت شناسی نظام سازی بیعت در تمدن نوین اسلامی

در عصر احیای تمدن اسلامی نخستین مسئله پیش رو بحث از نظام سیاسی در اسلام و ماهیت آن است. این مسئله اهمیت بازخوانی مفاهیم مرتبط با نظام اسلامی را در سده های نخستین ظهور اسلام دو چندان می نماید. یک از این مفاهیم تاثیر گذار در اندیشه سیاسی اسلام، مفهوم بیعت است. به دلیل گستردگی تحولات و گرایشات مختلف سیاسی این مفهوم دچار نوعی اجمال شده است واین اجمال نیز گاهی خود زمینه ساز خطای در تبیین مفهوم بیعت شده است.مفهوم بیعت شامل معانی مختلفی است که در چند نقطه تاثیر گذار دچار اختلاف هستند. اینکه بیعت نوعی تشریفات سیاسی به معنای ابراز وفاداری به حاکم مستقر است یا فراتر از آن نوعی کنش سیاسی در تعیین حاکم می باشد یکی از آن نقاط تاثیر گذار است که به نظر می رسد با تحولات سیاسی مرتبط است. بیعت صرفا نه در مسئله تعیین حاکم بلکه در ابلاغ قوانین، ورود به جامعه اسلامی و تشکیل یک حاکمیت نیز موثر بوده است. در نگاهی دیگر تا پیش از وفات پیامبر اسلام بیعت صرفا یک کنش سیاسی است که با واقع سر وکار دارد اما پس از ارتحال ایشان جدی ترین اختلاف در کارویژه آن مطرح می گردد که نظر به مشروعیت بخشی بیعت به یک ساختار سیاسی می باشد. پرداختن به این دست از مسائل به جهت تبیین مفهوم بیعت بدون نگاه به تاریخ آن میسر نیست. به همین جهت در این مطالعه پیش از طرح مسائل فوق به مصادیق بیعت در تاریخ اسلام نیز پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

بیعت ، مشروعیت ، واقعیت ، نظام سیاسی ، تمدن اسلامی ، حاکمیت