تاثیر تمرین تناوبی با شدت بالا در شرایط نورموکسی و هایپوکسی بر بیوژنز میتوکندری کبد رت های نر ویستار تحت رژیم غذایی پرچرب

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر تغذیه، تمرین و هایپوکسی بر بیوژنز میتوکندری کبد در رت های نر ویستار بود. روش پژوهش: ۳۲ سر رت نر (سن: ۶ هفته؛ میانگین وزن: ۱۶۷/۲۵ گرم) به طور تصادفی به چهار گروه ۸ تایی شامل گروه های رژیم غذایی نرمال (ND)، رژیم غذایی پرچرب (HFD)، رژیم غذایی پرچرب و تمرین در شرایط نورموکسی (HFD-HIIT)، رژیم غذایی پرچرب و تمرین در شرایط هایپوکسی (HFD-HHIIT) تقسیم شدند. پس از تعیین حداکثر سرعت هوازی (MAV) در شرایط نورموکسی (ارتفاع حدود ۵۰ متر) و هایپوکسی-هیپوباریک (ارتفاع حدود ۳۰۰۰ متر)، پروتکلHIIT به مدت ۱۲ هفته و ۳ جلسه در هفته اجرا شد که شامل اجرای ۳ تا ۸ مرحله فعالیت ۴ دقیقه ای با شدتی معادل ۸۰ تا ۹۳ درصد MAV و با دوره های استراحت فعال ۲ دقیقه ای با شدت ۵۰ درصد MAV بود. در پایان، سطوح ژن های PGC-۱α و Tfam از طریق RT-PCR اندازه گیری شد. یافته ها: دو گروه HFD-HIIT و HFD-HHIIT افزایش معنی داری در بیان ژن های PGC-۱α و Tfam و کاهش معنی داری در محتوای چربی کبدی نسبت به گروه HFDنشان دادند (۰۵/۰p<). با این حال، گروه HFD+HHIIT افزایش معنی داری در بیان ژن Tfamو کاهش معنی داری در محتوی چربی کبد نسبت به HFD+HIIT نشان داد (۰۵/۰p<). نتیجه گیری: به نظر می رسد، تمرینHIIT مستقل از شرایط هایپوکسی توانسته است، PGC-۱α را افزایش دهد. در حالی که، هایپوکسی با افزایش معنی دار بیان ژن Tfam که در بهبود ظرفیت عملکرد میتوکندری نقش دارد، منجر به کاهش بیشتر محتوی چربی کبدی نسبت به شرایط نورموکسی شد.

کلیدواژه ها:

تمرین تناوبی با شدت بالا ، هایپوکسی ، بیوژنز میتوکندری ، کبد چرب غیر الکلی ، رژیم غذایی پرچرب