همانندیهای دوران کودکی با سلوک عرفانی

از کودکی به شکلهای مختلف در متون عرفانی یاد شده است. گروهی از عارفان کوشیده اند تا صفات مثبت دوران کودکی را در سالکان زنده کنند و از رفتار و کردار دوران کودکی، الگویی برای سیر و سلوک عارفانه بسازند. آنان تلاش کرده اند تا نشان دهند که سالک واقعی کسی است که با مرگ اختیاری تولدی دوباره می یابد و فطرت پاک، حقیقت جو، خلاق و خودانگیخته کودکی را در خود احیا می کند. در این مقاله سعی شده است با رویکرد روانشناختی و با استفاده از روش توصیفی تحلیلی، همانندی بینشی، رفتاری و زبانی عارف و کودک توضیح داده شود تا علل استفاده عارفان از استعارهکودکی برای الگوسازی در سیر و سلوک عرفانی روشن گردد. غلبه شناخت شهودی و واقعه گرایی از مهمترین همانندیهای بینشی، و گرایش به تسلیم، خودانگیختگی، وابستگی، حیرت زدگی از مهمترین همانندیهای رفتاری، و استفاده از زبان تصویری و نمادین از همانندیهای زبانی کودک و عارف است که در این نوشتار تبیین می شود.

کلیدواژه ها:

Gnosticism and childhood ، Childhood psychology ، views and behavior of children and Gnostics ، similarities between Gnostics and children ، عرفان و کودکی ، روانشناسی کودک ، بینش و رفتار کودک و عارف ، همانندیهای عارفان وکودکان